Arjola Zadrima

TË GJITHË VDESIN

për një natë

a çast.

Të gjithë çmenden

jargaviten,

sa me thanë,

veç ai me çibukun në buzë

e dredh një cigare tjetër,

e nuk bzan.

I sheh të gjithë,

një me lule,

tjetri me tekila,

një tjetër me mjekër

botë e marrë.

Ai sheh , mërzitet

një çast ose ndonjë natë

kur vonë dikush dihatë

e ikë.

Si në asgja kthehet prapë,

dredh cigaren,

e n’bisht t’synit

i ndez fenerët për një natë të gjatë.

Ku lumi rrjedh,

hana sodit prajshëm trupa të pangimë,

veç ai dehet nën za,

veç ai ka pa një gru tuj kja

dhe e ka mbledhë në grusht.

Pablo

të gjithë ikin,

ndërsa silueta jote

ende këtu asht.