Rita Filipi

MOS E VRIT VETEN AS KËTË NATË!

Mos e vrit veten as këtë natë, Ti

Që çdo mesnatë e gjen shtëpinë

Zhytur në errësirë…

Ku e zeza dhe drita pikturojnë

Imazhet e tua surreale,

Lindur prej një truri të eksituar

Nikotine-alkoole-drogash…

Mos e vrit veten as këtë natë

Duaje vetminë tënde

Madhështore, të shurdhët,

Zhurmë-tingujsh

Dhe aromë-masturbimesh delirante.

Mos

Mos e vrit veten as këtë natë!

Vetmia jote boheme është më e mirë

Se gënjeshtra që mban në një krevat

                             burrin dhe gruan,

Se pagjumësia e “liderit” pervers

Që ëndërron të shembë çdo ditë

                              nga një ëndërr tonën,

Se makthi i atij që fle

Mbi dyshek parash erëndyrë,

Spërkatur me Pure White Cologne.

Prit!

Para se ta pish dhe pikën e fundit të helmit,

Dëgjoje qarjen e saksit që vjen nga lokali poshtë

Klithmën e mbytur të seksit

Pas murit në të majtë,

Drithmën e celularit dritëmekur,

Kur vizatohet një zemër në ekran.

Asnjëherë s’je vetëm o Ti mik,

Që kërkon të shpëtosh veten nga errësira!

Jam dhe Unë këtu.

Jemi të Tjerë aty-këtu

Që vrasim natën me një gotë kokteji,

Ku pikëllimi përzihet

Me pak ëndërr

Pak shpresë

Dhe pak gjak cherry.

ATY POSHTË

Të ndiej çmendurisht

Aty poshtë

Poshtë meje

Ku pulson

Aty

Është rrokullisur

Ajo masë mishi e rrumbullakët

Si koka e bebes

Kur i vjen koha të dalë

Prej vrime

Së bashku me gjakun

E ujërat

Që jetë i dhanë…

Nga dhimbja e dëshirimi

Për ty

Hapem dhjetë centimetra

Marr e jap frymë

Rënkoj zëmbytur

Shpirtin shkul

Për poshtë shtyj

E kur e ndiej

Se mirë se vjen

Mbi çarçaf

E derdh.

Oh i dashur

Truri im është ky

Në duart e mia

Larë në gjak?

………………………………………

E mundur qenka të mendoj

Me trurin jashtë?!

LITARI I MISHIT

Kush je ti që po ma pret

Këtë litar mishi

Që më mban lidhur me Zotin tim?

Tani je në dorën time!

Unë jam MJEKU.

Po unë isha shpirt

Jetoja i pastër

Pa ngjyrë

Ujë i kristalizuar

Ngrirë qiejve të Atit…

Ishe por tani s’je më

Je shpirt e trup bashkë

Nuk e ndien këtë?

Trupin po

Shpirtin jo

Mos u trishto

Aty e ke shpirtin

Të ngulur e të fshehur në mish

Më beso

Unë kam aparate të sakta

Dhe e di ç’ndodh në trupin tënd.

Po Zoti ama

E dinte shumë mirë ç’i ndodhte shpirtit

Unë jetoja në ndërgjegjen e tij

Hesht dhe pi!

MËKATARËT E ASAJ BOTE

Duhet ta pranojmë

Jemi mëkatarët e asaj bote

Tradhtuam vullnetin e prindërve

Dhe ecëm në rrugën e kundërt

Tradhtuam idealin e njerëzisë

Dhe jetuam pa ideal

Tradhtuam besën e dashurisë

Dhe gëzuam çastin e pabesë

Jemi mëkatarët e asaj bote

Që na shau me fjalë të fëlliqura

Na goditi me gurë të mprehtë

Na trodhi organet… ty në fakt jo mua

Mua më ngulën nga poshtë një hu

E na degdisën këtu.

Në Ferr…

Asgjë këtu nuk lind

Këtu ka jetë të përtejme të përjetshme

Lundrohet në një det të zi

Ku derdhen lumenj nafte e rumi

E çmendesh nga era e hashashit

Dhe tingujt e skeleteve

Të divave të Rock-ut

(Që tunden në erë)

Vëllai im

Këtu është jeta e vërtetë

Që në jetën e andejme

Kurrë nuk e provove…

ARDHJA E TIJ

Askush nuk beson më

Te rikthimi i Krishtit të Parë

Sidomos ata të vetëquajturit shenjtorë,

Njerëzit kanë dymijë vjet

Që e përdhosin Krishtin

Dhe festojnë madhërisht

Datëlindjen dhe Datëvdekjen e tij.

Po unë që jam femër

Po aq shenjtore sa «virgjëresha» Mari,

E ndiej Frymën e Shenjtë

Që ma gërryen përbrenda trupin

Dhe ma përgatit mitrën

Për riprodhimin e ri.

E nëse askush nuk beson më

Në virgjëri,

Fara e Tij me siguri

Një ditë do të zërë

Nga seksi i një myslimani

Me një të krishterë.

Leave a Reply

Your email address will not be published.