Dori CAMAJ
KISH DAL NJI HAN’ E BUKUR
Kish dal nji Han’ e bukur,
drapën,
e re, Mari….
M’i muer syt’
e natën,
t’amël shtroi…
Ja nisa me i fol për ty,
për dertin tand,
që flen n’mue…
Lamsh u ba malli,
e muer rrokullimë
n’dy pika lot..
Hana, për çudi
m’u qesh,
e m’ktheu faqen tjetër..
E diti,
se po i flet,
nji zemër
e dashurueme….
***
Prej se ty
nuk t’pëlqen me m’pa mue
tuj qendis,
me gjilpan n’duer,
un’ krejt ojmet
i treta,
t’bardha,
pa shkue n’to
as nji fill boje t’jetës.
Prej se ty
nuk t’pëlqen me m’përqaf,
pa i pa t’derdhuna
flokt e mi n’supe,
un’ kurr nji fjango
mà n’krye
s’e kam vnue..
Prej se ty
t’treti nata e ngrat’
e pshtjellun n’gji t’saj je shkue,
kurr nji rreze s’mujti me e ça
nj’at terr t’nântoks
qi zemra shtroi n’mue…
E tash….
Tash qendis,
do fjango t’vjetra,
me nji diell midis,
qi kurr s’ka me ba drit…..
***
Edhe Mjellmat qajnë…
Mendova se pika që ra
mbi fytyrën e ngrirë të liqenit,
rrodhi prej faqes sime,
por jo!
Ish Mjellma…
Nuk di a kish ndjerë ndonjëherë
klithmë zemre njeriu,
ajo flet veç me Hënën…
E kam kundruar gjatë,
tek fshihet nën shelgje,
e ndjek rrugën e qumshit të saj..
Madje kam menduar
se ashtu dhe dashuron,
me Hënën mbi krye..
Por sonte
u ndal pranë meje,
ashtu e bardhë,
e paqtë,
e brishtë,
qafën gjysmëzemre harkuar..
Sy më sy’
buzëqeshje e mekur
ndër lot,
rrahu krahët,
e mbi valë klithi…
:-Hej, dhe un’ kam dashuruar!..
***
Duhet të ikja…
Dhe hëna atë natë
kish lindur së prapthi.
Nën këmbë,
s’pluhroste udh’,
veç rridhnin djersë
qiejsh febrilë,
të pa zogj…
Këmishë e ngjyer,
trupit lëpirë,
si rëra,
këmbëve zbathur brigjeve…
S’shoh udh’ sërisht,
veç iki..
E kurmet e pemëve,
lidhin lëkurët e shprishura
mendimeve të mija
flokëgjatë…
Pritmë botë,
me një këpucë mbathur…
se tjetra
fle tek ai prag…
***
Ç’muzg!…
Mekur mbi degë
që zhveshin lëkurë
e nginjen rrëkeve…
Një natë flokprishur,
molepsur supesh,
si alga
bregtërbuara…
Ç’njeri jam!
Me kryqe që kërcasin
si monedha të harruara
diku,
në ndonjë torbë kujtimesh…
Ç’njeri!…
I mbetur zbathur,
me një grusht shpirt
e dymbëdhjetë qindarka trishtim…
Duhet të ketë një gabim…
Diku mes numrash,
ku data e lindjes
e zezë qëndron mbi të bardhë…
Jam krijesë e shiut
se ndryshe
nuk do vdisja në cdo pikë,
në çdo gjethe që bie,
në çdo simfoni,
në çdo erë dheu
që shiun përpin…
Ç’muzg!..
I pa veshur,
cullak…
E un’,
mbulohem
me lëkurën
time…
***
Nji grrumbull gjethesh
asht ky qytet…
Nji përqafim n’gji
t’ndaluem..
Nji pëshprim e mekun
n’vesh t’shurdhuem..
Nji marak i dergjun
n’sy t’plakun..
Nji buzqeshje e dlirë
n’erna tretun..
Nji rrug me emën
njeriu t’panjohun..
Nji got pa fun’
e nji shishje t’thyeme..
Nji britëm vetmie
me zá pa tingull…
Nji shpi e madhe
me dyer sa nji bir…
Nji tryezë e mbushun
pa mysafir…
Nji dashni lumejsh
qi detin s’e njohin..
Nji virgjresh e motshme
fmijësh prenin mblue…
Nji trotuar si duna
hapash shtrue..
Nji dhimbje qi shekujsh
s’tmyt,
e errsinës,
t’len me lëngue…
Un’…
Nji gjethe ma shum’…
Nji gram frym…
Nji xham i thyem….
Nji dekik jet’
e viteve t’mia….
***
Ti njejt ke me fjet,
midis stinësh
mblue e shplue,
e nân jestek
dora i zen frymën andrrës ..
Dritaren pllamb hapun,
sall për me ndie
fletët që nisen n’shtegtim,
nji gjinkall që këndon,
tokën,
ka shuan etjen n’litar t’shiut,
a borën,
që hapat i qet
sikur nuset fustanbardha…
Njejt ke me fjet,
tuj randue mbi zemër,
për mos me ja ndie britmën,
prej se gjysmake asht mbet…
Njejt ka me fjet dhe ora,
e sa her’ që syt’ ke me i çel,
gjith’ ka me qen’ aq’…
Aq sa për me t’kujtue,
se duhet me u kthye n’krah tjetër,
për me t’u ngroh ftyra
n’frym tik -takesh,
që zemra…
veç zemra,
din me e kurdis…
