Poezi/ Ivan POZZONI

JANA SHKOI NË PRAGË

Jana shkoi në Pragë

duke e mbyllur në një sirtar

gjithë ëmbëlsinë e kristaleve të tij bohem,

ndihet i bllokuar, i mbyllur nga çdo kafaz,

dhe, duke qëndruar në dritare, duke përqafuar hekurat,

ajo vëren me kureshtje komoditetin e moslirisë.

Jana shkoi në Pragë

duke vendosur të gjitha pikturat e tij, idetë e tij, në çantën e tij,

interpretimi i tij i trishtuar i egërsisë brutale të çdo mashkulli,

i gozhduar në letër, i dënuar, si një organ i thjeshtë,

për të luajtur në kisha gjatë funeralit,

për të bartur mosbesueshmërinë e hormoneve të dikujt

si gurët e Tantalit.

Jana shkoi në Pragë

me një zemër të dekurajuar nga mërzia e vetmisë,

duke harruar guximin e ne shpirtrave të lirë

në rezistimin ndaj shitjeve ose shitjeve të emocioneve,

duke moderuar instinktet tona për kënaqësi,

mban fort në duart e artizanatit të saj,

të ftohta pasi duart e vajzave të Karlovy Vary mund të jenë të ftohta,

vizatimet e një dragoi, shenjat prerëse të dashurisë së vajzës së tij

vendoseni, sikur të ishte qelibar, në plastikën e fortë të një lodre seksi.

Jana shkoi në Pragë

me buzëqeshjen e tij si një diamant i humbur në një kopsht

për të vënë në dyshim vlerën e saj të padiskutueshme

përballë një gote verë dhe turpi,

sikleti i dhimbshëm i neve të pistave,

kur përpiqemi të shlyejmë skllavërinë tonë me këste,

duke u besuar në krahët e atyre që na tregojnë pak interes.

Jana shkoi në Pragë dhe nuk e di nëse do të kthehet.

ende më deh me shijen e buzëqeshjes së tij

me ngjitjen e parfumit të tij,

me entuziazmin e lëkurës së tij,

Jana shkoi në Pragë dhe unë do të jem atje, me të.

BRONKOPNEUMONIA

Ti erdhe nga tokat e errëta të Lindjes së ftohtë,

e djegur nga zjarret ndriçuese të Jan Hus dhe Jan Palach

– më kujtojnë tingullin e paqartë të emrit tënd

që ende nuk di të them, se ende nuk di të bërtas,

ti erdhe me një thes plot me punët e mia herkuliane

pa mundur të ndërroj sytë e tu me sytë e mi,

pa mundur të shkrihem nën goditjet e shijes gërryese të frymës sime

(gjuha më pritet, gërryhet, digjet).

Shpirtrat binjakë nuk kanë nevojë për dy shpirtra,

përplasen si trupa në betonin e tokës,

ata përplasen për faturat për të paguar, për llogaritë e tepërta, për jetën në bilanc,

shpirtrat binjakë nuk kanë nevojë për dy trupa

për t’u futur, duke u rrotulluar me epsh në shtretër të lagësht

mbi të cilat mbeten të ngulitura shenjat e zinxhirëve,

Shpirtrat binjakë nuk kanë nevojë për dy mendje,

Shpirtrat binjakë nuk kanë nevojë për dy tru,

shpirtrat binjakë nuk kanë nevojë për dy zemra.

Fluturove si flladi i fantazmës së një dashurie të brishtë

duke më lënë detyrën të marr copat

e gjuhës sonë të re: italisht – anglisht – český,

në një treshe që, në mënyrë të arsyeshme, do të karakterizojë historinë tonë,

të përballem me frikën tënde për të dashuruar dhe paaftësinë time për t’u dashuruar,

kollitje, të vjella gjaku, djegie (dy muaj?)

të një bronkopneumonie të pandalshme dashurie.

Binjakët e shpirtit nuk kanë nevojë për asgjë,

mjaftojnë në vetvete, figurina të dyfishta

mbivendosur në albumin e kujtimeve të jetës,

për të nxjerrë në pah një moment të shkëlqyer lumturie

në prekjen e një Zoti që mbledh kufomat dhe përvojat e të tjerëve,

në Milano, në Karlsbad ose në Milansbad.

RINO

Përpara se kritikët të kuptojnë se ekziston

Më duhet të bëj fundin dramatik të Rino Gaetanos,

pa jastëkun e ajrit që mbron shoferin

pa kohë më kapur dorën.

Prekja, prekja, prekja e tasteve

rrih fort, rrih përsëri

me shfaqjen e studiuesve akute

që do të ndryshojë modelin siç është tani.

Dhe ndërkohë shkruaj duke qarë me lot kanelle,

në zemrën time gruaja që përziu kromozomet e mi,

Më duhet të jetoj me shikanë si në një pistë hipodrom,

me një thikë midis dhëmbëve për të shqyrtuar të gjitha aksiomat e mia.

Nuk jam i sigurt se mund të mbijetoj

pas kaq shumë vuajtjesh dhe dhimbjesh,

më së shumti do të më gjejnë të vdekur,

vjen për të nuhatur erën time të keqe.

HEPATITI IVA

Tatimpaguesi mesatar italian midis taksave, detyrimeve dhe akcizave

vuan kafshimet stoike dhe apelon më keq se në Gjykatën e Asizave,

duke lundruar gjithnjë në gjendje të rëndë, e shpallën shenjtor

dhe kundrejt djegieve të faturave tatimore vesh një kostum azbesti.

Hepatiti IVA është një sëmundje shumë ngjitëse,

pyka fiskale ka funksionin e një kateteri pa hipotenuzë,

kullimi i lëngjeve nga vrimat e zeza të llogarive rrjedhëse nuk është mburrje

ideja për t’i bërë bashkëqytetarët e vuajtur të ulen deri në vitet nëntëdhjetë.

Metafora e kullimit, ndaj shtetit italian, nuk është e çmendur,

Agjencia e të Ardhurave na i kthen pantallonat si një prokurë e paepur,

sëmundja tashmë është kronike, taksa e sheshtë mbetet si terapi qetësuese

qetësia e sheshtë e tregjeve ndërkombëtare nuk na e bën të lehtë relaksimin,

ndërmjet kursimit të 5,000,000 italianëve ose rritjes së përhapjes

zgjedhja është aq e thjeshtë sa nuk do të duhej një Dredd,

le të shpresojmë që një Dr. Sottile e re të mos lëshojë tërheqje të detyruara

në 6% të llogarive rrjedhëse të fatkeqve të zakonshëm.

BURRAT PA MBIEMRA

Burrat pa njerëzi nuk kanë mbiemra,

ata jetojnë, të pakuptueshëm, si një numër i vetëm gjysëmbisquavers,

duke kultivuar kopshtin e tyre të vogël të mjerueshëm, dy dhoma gjumi dhe një banjë,

në kërkim të amnistive të përsëritura, mbi pronat shtetërore.

Burrat skllevër të indiferencës nuk kanë mbiemra,

na imunizojnë, të kota, si shpretka në bark

me zjarr, interes, solidaritet civil,

duke e kthyer egoizmin e stilitit në një stil.

Burrat pa inteligjencë nuk kanë mbiemër,

ata godasin me çekiç, propagandistik, me arrogancën e një reklame,

duke dënuar botën ndaj ekspozimit ndaj 100,000 röntgen

me sjelljen mashtruese të piramidës së Khafres.

Burrat pa mbiemra quhen Roberti, Lorene, Glorie,

ata duhet të jenë mbytur në hektolitra damnatio memoriae,

ata nuk duhet të përfshihen, Mario Chiesas i ri,

sepse hedhja e vlerave tona në tualet nuk është një ndërmarrje e mirë.

NËSE DO TË KISHA LEJE

Nëse do të kisha leje të të shkruaja,

Unë do t’ju thoja që nuk besoj në mrekulli,

që i lexova, me lot, të gjithë artikujt tuaj

me një gungë që më mbyt nga ngjitja e tentakulave të saj.

Unë pi ananas Santal Plus dhe kokos,

Kohët e shkrimit tim pa lëng kanë ikur

Unë jam rritur, një kukull e lirë,

Unë nuk i përdor më tre vargjet e mia, në mapi.

Edhe nëse përfundoj në mat,

në ekzistencë, ju e dini, unë nuk strehohem

Unë punoj shumë, por nuk punoj shumë

Përplasem me jetën dhe nuk mavijohem.

E HELMUAR

Kur më futën në tokë të errët,

mos më vish me një kostum klasik të zi,

vetëm një jumpsuit, dhe pa make-up

në mënyrë që të trembin të vdekurit në varreza.

Ti që më ke dhënë një thikë në zemër,

mjaft kapriçioz për të mos bërë zhurmë,

për të nisur një jetë më emocionuese

më thuaj nëse e tashmja është dehëse për ty tani,

më thuaj nëse ia vlente

Dënoj veten me vite të tëra gangrene,

për të shpëtuar veten dhe fushat e Brianzës,

qe duken te ftohte por e leshojne dashurine ne cdo rrethane.

Kur më futën në tokë të errët

mos më vishni si agjent sigurimesh,

djeg trupin tim dhe rëra kthehet në rërë,

për të ndërtuar kështjella dhe çadra.

Ti, që nuk u përgjigjesh më rrahjeve të mia jetësore,

duke u grimosur sikur të shikonte një film të Alvaro Vitalit,

për të udhëtuar në rrugë të reja, në periferi,

të pavetëdijshëm për tiparet tuaja arrogante,

nuk e kupton se ke humbur dashurinë time të jashtëzakonshme

duke imituar znj. Bianca Scheda në zgjedhjet në Quirinale,

tani jetoni një jetë borgjeze

duke marrë me pesëqind euro në muaj.

Kur më mbyllin në urnë,

më lini të paktën një shishe Grand Marnier,

të paktën nuk përfundova në një merle,

me fat që nuk u publikua kurrë në Atelier.