Teki DERVISHI

MUZIKA KAMERTALE

(Mesorja e ftohtë e natës verore)

Pas mesnate Ajo dritaren e hapi me ngadalë

Drita në kopshtin e shtëpizës mbi degë titëronte

Prej mesores tash tymi dilte përjashtë valë – valë

Zëri i shterë i këngëtarit tash duket se gjëmonte

E pashë kur e shprushi edhe një herë me frymëzim

Krejt teprinë e ngazëllimit që i zgjati një çast

Por zëri s’i dual më tej zemrës dhe iu fik shqim

Mund të thuhet erdhi vonë. Takimi ynë ishte rast

Ajo dëshironte të flejë, po në dhomë flinte fëmija

Vesa me pika drite e agut binte ngadalë mbi dritare

Ishte tresh i çuditshëm i helmuar nga kllapia

Ajo duket aq e ngathtë nga lodhja, aq mitare

E tkurrë në skutën e vet para sofrës me pije

Pikëllimi i kobshëm nesër më do t’më ketë hije.

(Ilahi)

Ata që ishin të ftuar tash lanë këtu zbrazëtinë

Dhe ikën të përgjumë dita t’i puthë në ballë

Në dhomën e madhe të gazmendit e uruan miqësinë

Ikën të zbrazët pasi kënduan agë me mall

Dehja i lëshoi frenjash posa fresku u preku faqen

Ditën tash e presin në shtratin ku gjarpri fle

Ëndrra e flashkët më shumë se kënga u falë paqen

Mendimi i urtë frymëzimeve të tyre gjithnjë u vë fre

Në dhomën e madhe tash mbetën vetëm t’paftuar

Që as në mend s’u binte të iknin nga gëzimi i huaj

Ishin pak po në vete kishin një det të helmuar

Pikëllimi. Dhe mendonin se gota do ta shuaj

Flakën që e ndiznin edhe më me flakë. Të bezdisur

Me njollën e turpit në ballë të qëndisur.

(Okarina)

Të gjithë shkuan. Koka tash më oshtinë

Heshtja më shurdhon me zërin e saj si vaj

I frynë parmakëve të dritares si okarinë

E kërrat derën e hapur e fikë llambën me vaj

Edhe qiririn. Po dritë neoni ka jashtë kënge

Mbi fytyrën time të bërë qull prej pije

Kjo është marrëzi ndesh mendjes që lyp vange

Mbeti kjo shpuzë prej gjithë asaj bukurie

E lyp vange me mua, e zënka do rastis e di

Posa të pushojë kjo heshti e mrekulluar

Që me gjëmimin e okarinës ka mbuluar shtëpi

Po nesër edhe unë dua të mbetet e harruar

E fshirë me mbeturinat e natës që njollosë

Thellë nën fjalët e intrigës groposë.

(Dhoma e mbushur daire)

Fletoret e verdhura nga përhimësia e kohës në raft

Dhe saksitë prej argjile përjashta në dritaret

Gjësendet e vjetruara. Kujtimin, reja e vraftë

Ma ngjallin. Këtu dikur këndonin ato, këngëtaret

Ishin dy. Unë bëja treshin e çuditshëm që s’mba

Më shumë se vesa në petale. Dhoma e mbushur daire

Bukurinë e saj si të Tanushës asnjëherë s’e kam pa

Po të cilës nga të dyja. Ato ishin dy e bënin sehire

Violina e kërleshur tash në raft pushon si ngahera

E mërrolë në skutën që rrezja e prek me ditët

Mblidheshim aty jo ne të tre po edhe të tjera

Nga libri dhe mëdyshja. Kah t’ia mbaj. Ç’pritet

 – Të zgjohem i pazbuluar në ngushëllimin tim të marrë

Apo ta bëj kokën time e ndërgjegjen gëverr e varr?!

(Vajtorja)

Syzezat e lëshuara mbi mafesin e zi dhe kurtinat

Në një dhomë. Ninulë. Djepi i zbrazët rrakatet

Muzikë. E dhembshme është reshtja e saj. Violinat

Dhe zamaret. Dairet. Tingulli i qelqtë shukatet

Ajo i këndon dhembjes së saj duke pritur stinën

E re të gjelbërimit. Në kopshtin ku do ta shpjerë

Vaktësia e qiellit në pranverë. Do ta presë vetëtimën

E do kthehet përsëri brenda një trupi t’ndjerë

Muzikë. Tash gurgullin vetëm valëza që rrah gurë

Ajo dhe Ajo rragatë. Fjala s’shpreh kuptim të ri

Ajo flet e s’dëgjohet, s’përgjigjet as ajo n’mur

Fotografia. Buzëqesh. Kush e dëgjoi dhe e krijoi

Gjuhë që s’ndjehet. Muzikën. As tingull as fjalë

Diç që qetësinë e saj ushton duke shprehur mall.

(1978)