Poezi: Blerina Rogova Gaxha

TË MARTUARIT

të martuarit nuk flasin për seksin

nuk flasin për çmenditë

të martuarit sillen me dashamirësi

si miq të vjetër e t’mirë

ose armiq të përbetuem mes zënkash

që shtohen me kohën

një marrëveshje e pashkrueme krerësh të shpisë

për urrejtjen nuk flitet megjithatë

siç nuk flitet për dashninë

as të bërit dashni

për shpirtin vetmitar aq më pak

andrrat e vdekuna e mërzinë

të martuarit janë gurë të shpërlamë uji por

janë aty

ATO QË S’NA TAKOJNË S’NA NGJAJNË

erdhe një pasdite prilli

me m’takue pranë danubit

the se barkën tashma e ke braktisun

jam askushipëshpërisje

premtova se s’kam me të kërkueasgja po

shpirti m’tradhtoi

dhe ashtu pa dashje të preka

për një çast u mbështete në krahun tim

u tërhoqe dhe shkove e unë

u desh me të lanë me ikë

ato që s’na takojnë s’na ngjajnë

në qytetet e padukshme nuk gjeta udhë

e ti s’dite me rrnu’ në qytetet e mia

muj veç me t’lanë me ikë

kurrë s’ka qenë e imja

ajo barkë                                 

ai njeri

ato që s’na takojnë s’na ngjajnë

në barkën tande qetë u ule

e unë nisa lundrimin nëpër danub

s’muj me e shkrue çfarë paska qenë e shkrueme

s’muj me e shkrue çfarë s’paska qenë e shkrueme                 

TYMI I CIGARES

paqe e paskaj banon n’tymin e cigares

dhe ajo digjet e digjet

e s’pushtohet

si shpirti

e vështroj tymin si me e vështrue botën

pa u çue prej shtratit

ai që s’ka lindë për këtë

kurrë s’ka me ia kuptue paqen

shijoj në këtë vështrim

çlirimin

nga e tanë bota

THASË

dhe kështu

erdhi koha me i mbledhë plaçkat e me ikë

me e mbledhë jetën

me e zhvendosë prej apartamentit të vogël

në një të madh

thasë të zinj e thasë të bardhë

asgja nuk futet kollaj aty

një jetë e palosun mirë

e ngushtueme nëpër dollapë

rroba, këpucë, brekë, unaza, fotografi e korniza të zbrazta

vathë të mëdhenj vathë të ndryshkun harruem nëpër kuti

libra të vjetër e të rinj

libra në çdo anë

po qysh e zënë thasët jetën palë-palë

të ngjeshun të rrasun të zipueme

të palueme e të shpalueme

m’shkapërderdhet nëpër thasët e zinj e të bardhë

copë-copë jeta ime e palosun me kujdes

erna e parfume përhapen nëpër dhomë po

para largimit dikush duhet me i mbledhë sendet

burri ma bën me dije se koha po shkon

e unë nuk di qysh me e mbledhë jetën copë-copë

me e ba duq nëpër thasët e bardhë e të zinj

thasë najloni thasë të konoptë thasë letre 

një copë jetë diku një diku tjetër

kujtimet e palosuna mirë kam tutë me i shpuplue

një qafore një bylyzuk një bluzë e bardhë

të gjitha bluzat e zeza

dikush duhet me i mbledhë sendet

me i futë nëpër thasë e me i bajtë

deri sa të vnojnë pluhun sërish

qiellin e katit të tetë me e futë në ndonji thes të zi

të kaltër a të hirtë

në çfarë thesi me të shti ty

n’cilin thes me hy unë

thasët u sosën

s’kam thes për çizmet e zeza

për pallton prej kashmiri

do thasë hua për jetën time kush i ka

do thasë hua

me i shti andrrat e mia

nji nga nji me i palue mirë

thasë të endun me fije bimësh për jetën që refuzon

me ardhë me mue

me i palue kujtimet e mia n’thasë të mëndafshtë

n’ata thasë ngjyrë purpuri

po dikush duhet me i mbledh sendet para largimit

edhe pluhunin edhe llumin edhe rrjetat e merimangave

me e lanë pastër për pronarin e ri

mjerisht ka diçka që s’e zë thesi

ka thasë aq të vegjël e thasë gjigantë pa grykë pa fund

që s’i ngre dot

TRUPIN E LASHË ME BANUE ME TY

trupin e lashë me banue me ty

ti e ndave copash

organet e mia i shpërndave nëpër qiej

u habita me kënaqësinë tande të mishit dhe

u zhgënjeva nga banimi n’atë shpi

dashnia nuk krijohet në vetmitë e virgjëra të mishit

tash ato copa që i more

mbaji për vete

PASQYRË

kam pasë po andrra shumë

kam pasë qiej në të cilët kam fluturue

një ditë i mbylla sytë e kur u zgjova

engjëjt m’i kishin marrë

m’i morën përgjithmonë mbi krahët e tyne

ditët e mia kalojnë pritja e ka humbë magjepsjen

po rrnojtujmendue mbi kalimin

kam pasë po andrra shumë

po s’pata nji thes ku me i ruejtë

kam pasë një dhomë me pasqyra shumë

para të cilave krihja flokët

dhe isha unë

në çdonjërën nga ato

kam pasë një dhomë me pasqyra shumë

para të cilave isha unë

në secilën nga ato kisha nga një andërr

po engjëjt m’i morën përgjithmonë mbi krahët e tyne

kam pasë gjumin tim

dikush më zgjoi

mos me m’lanë me fjetë ma

një ditë një fëmijë më deshi

isha shumë e lumtun

kjo m’u duk e pabesueshme

kam pasë gjumin tim

dikush më zgjoi pas kaq shumë vitesh

mos me m’lanë me fjetë ma

kam pasë një dhomë me pasqyra shumë

një ditë u afrova e kur u kqyra

pash se isha plakë

dhe nuk isha unë në ndonjërën prej tyne

ah, po prit

a mos isha shndërrue unë në pasqyrë

dhe dikush ja bash tash po shikohet në mua

s’e kap dot

ma e bukur me u këqyrë në pasqyrë

a me qenë pasqyrë

të kesh pasqyrën në xhep

a të jesh pasqyrë në xhep

o ti që mundesh me m’mbajt në xhep 

këqyru njiherë në mua dhe më thuaj çfarë po sheh