Poezi: Allen Ginsberg

NË SHOQËRI

Hyra në dhomën

ku mbahej kokteji

dhe gjeta tre a katër pederë

që kuvendonin në zhargonin pederast.

Provova të jem i shoqërueshëm por

dëgjova veten duke folur me zhargon hipsterësh

“Më vjen mirë që të shoh”, tha ai, dhe

largoi shikimin. “Hëëë”, mendova. Dhoma

ishte e vogël dhe kishte krevat dysh

dhe pajisje kuzhine:

frigorifer, dollap, toster, stufë;

mikpritësit dukej se kishin vend të

mjaftueshëm vetëm për zierje dhe fjetje.

Vërejtja ime për këtë çështje u kuptua

por nuk u pranua. Më ofruan

pije, që e pranova.

Hëngra has senduiç mishi; një

senduiç të pamasë prej mishi njeriu,

vërejta, derisa e përtypja,

se përmbante po ashtu edhe bythë të ndyrë.

Edhe më shumë erdhën, duke përfshirë

edhe një femër pushtake që dukej si

princeshë. Më shikonte me inat dhe

aty për aty tha: “Ti, nuk më pëlqen”,

ktheu kokën dhe refuzoi të njofohet.

“Çfarë!”, thashë i fyer.

“Përse, ti budallaqe fytyrë muti!”

Kjo ua tërhoqi vëmendjen të gjithëve.

“Pse ti bushtër narcisoide! Si mundesh ashtu

të thuash kur bile as që më njeh”,

vazhdova me zë të ashpër dhe mesianik,

i inspiruar më në fund,

duke mbizotëruar tërë dhomën

                                                                Ëndërr, Nju-Jork – Denver, Pranverë 1947

DY DJEM U FUTËN NË NJË RESTORANT ËNDRRASH

dhe hëngrën goxha shumë fatura arriti në pesë dollarë,

ama ata nuk e kishin idenë

se në çfarë ishin futur

kështu që me lopata

ngarkonin plehrat në kamion në një rrugicë

për ta shpaguar ushqimin.

Pas nja pesë minutash, vrisnin mendjen se

deri kur do të duhej të punonin

për të paguar çmimin e duhur, pyetën

pronarin e restorantit se kur

do të merrte fund ndëshkimi ose pagesa.

Ai qeshi.

Sa pak kuptonin – ishin aq

virgjëror –

ngaqë një punëtor i regjur punonte gjysmë dite

për njato para.

Paterson, në mes të vitit 1950.

Përktheu: Fadil Bajraj