Me Shazim Mehmetin, shkrimtar
Bërja art është një lloj vuajtje e ëmbël, një lloj vuajtje që ti e kërkon, një lloj vuajtje pa të cilën s’bën dot. Është një kërkim përtej reales. Është një lloj dëshirimi për të bërë nga asgjëja një fluturim zogu
Intervistoi: Avni HALIMI
Shazim Mehmeti (lindur më 10. 11. 1958 në Gostivar) është poet, autor, dhe piktor. Deri më tani ka botuar këto vepra: “Drejtpeshimi i humbur”, poezi, 1991, “Shkallmimi i shtëpisë”, poezi, 1992, “Varre dhe lumë”, poezi, 1993, “Kam frikë nga lehjet”, poezi, 1994, “S’e besoj parajsën tënde”, poezi, 1995, “Tullaci dhe netët me hënë”, tregime, 1995, “Baladë për sedrën”, tregime, 1998, “Lumenj që fluturojnë”, poezi, 1999, “Zogj shpirti”, poezi, 2002, “Stinë e kafshës “, poezi, 2004, “Tregime”, tregime, 2006, “Lumenjtë e dritës”, poezi, 2009, “Pellgu i mësipërm i lumit Vardar”, studim, 2009, “Rrëfime nga anëtejana”, poezi, 2010, “Ngrehina kadareane e ankthit në shtetin totalitar”, studim, 2010, “Jeta autentike dhe kulti i ngrehinës në prozën e Kadaresë”, studim, 2011, “Nën pemën e natës”, poezi, 2011, “Trandafili i bardhë (prej reje)”, roman, 2012, “Dromcat e dritës”, poezi, 2013, “Shkrel Mali”, roman, 2019, “Verbëri e dritë”, poezi, 2019, “Pikë e papikë”, poezi, 2020, “Metafora e kohëpushtimit (Piramida)”, studim, 2020, “Metafora e qëndresës kombëtare (Kështjella)”, studim, 2021, “Metafora e flijimit (Ura me tri harqe)”, studim, 2022, “Hënë kureshtare”, poezi, 2023
Ka realizuar edhe këto ekspozita personale me piktura: 1. “Loja e dhembjes”, 2003, 2. “Fragmente”, 2005, 3. “Ekspozitë personale: 2008 “Ekspozitë personale në kuadër të MNL “Ditët e Naimit”, 2008.
Shazim Mehmeti është prezantuar në shumë antologji të poezisë e prozës. Është doktor i shkencave filologjke dhe mësimdhënës me thirrje PhD nëUniversitetin e Tetovës. Jeton në Gostivar.
HEJZA: Krijimtaria letrare e Shazim Mehmetit shtrihet në dy periudha, në atë komuniste dhe në të tashmen demokratike; Shazim Mehmeti si krijues u lind në periudhën e censurës dhe vetë-censurës dhe po plaket në periudhën e lirisë krijuese! Kur keni shkruar më lehtë: dje apo sot? Kur shpërthen më fuqishëm poeti: kur e ka shpirtin në mengene apo kur është i lirë në burgun e vet krijues!
SH. MEHMETI: Librin e parë e kam botuar në vitin 1991. Në fund të periudhës komuniste kam filluar seriozisht të shkruaj ndonjë varg dhe besoj se jam me fat që nuk kam filluar të shkruaj më herët. Jeta ime ka pasur një orientim tjetër, në një profesion që ka qenë teknik – inxhinieri ndërtimesh. Por, krimbi i dashurisë për letërsinë, ka qenë gjithnjë aty. Padrejtësimi sistemor e ka bërë të veten, me një ndikim të domosdoshëm drejt reagimit shpirtëror. Për aq pak sa kam shkruar në fund të periudhës së komunizmit, kam arritur ta njoh edhe censurën edhe vetë-censurën. Por, kjo vetë-censura, nuk është diç që i hiqet krijuesit, kur del në një lloj “demokracie”. Vetë-censura vjen e rritet, sa më i madh bëhet ndërgjegjësimi shkrimtaresk për fjalën e shkruar. Gjithë bota mund të të lejojë të shprehesh si të duash, e vetja jote s’të lejon. Është vetja jote ajo që të udhëheq në rrugën e krijimit. Procesi i shkrimit është individual dhe është vetë shkrimtari ai që përcakton ç’bën a ç’nuk bën. Besoj se lirinë e shkrimtarit nuk mund ta uzurpojnë sistemet, pavarësisht egërsisë që mund të kenë.
Sa më shumë thellohem, sa më shumë plakem e ndërgjegjësohem për letërsinë, aq më vështirë vendos të shkruaj. Por, ka një gjë që dua ta them këtu: meditimi dhe bërja letërsi është një burg i bukur. Burgu që shkrimtari ia ngrit vetes. Burgu ku drita nuk i vjen nga jashtë, por nga brenda. Ajo dritë e bën shpërthimin, lumturimin e shkrimtarit. Kur ndodh ky shpërthim a lumturim, shkrimtari nuk njeh sisteme, nuk njeh rregulla, nuk njeh trysni të jashtme, as vetanake, por e bën, e derdh atë masë lumturimi, e nxjerr atë baltë nga lukthi, nga vetja, dhe po n’atë çast që e ka derdhur në letër, fillon të ndihet bosh, fillon të ketë nevojë për një lumturim ardhës, për një baltë ardhëse. Në një tregim timin e kam përshkruar pikërisht këtë ndjesi.
HEJZA: Çka do të thotë të jesh krijues shqiptar në Maqedoninë e Veriut?
SH. MEHMETI: Të jesh krijues shqiptar në Maqedoninë e Veriut, është shumë më pak se të jesh një punëtor krahu. Ja pse: një punëtor krahu derdh djersë, dhe kur mbaron dita e punës, e merr mëditjen sipas kontratës me punëdhënësin, kurse krijuesi nuk e ka atë “luks”. Veprimtaria krijuese e shqiptarëve në Maqedoninë e Veriut, por jo vetëm më Maqedoninë e Veriut, nuk shpërblehet materialisht, ose nëse shpërblehet, e njëjta bëhet vetëm simbolikisht, me një honorar që s’është gjë. Shkrimtarët shqiptarë në këtë vend, janë lënë (dhe e kanë lënë veten) në një gjendje amorfe, pa asfarë organizimi, që do t’u mundësonte t’i dalin zot vetes. Nuk funksionojnë si tërësi organizuese, ose vetëm bëjnë sikur funksionojnë. Nga ana tjetër, shteti nuk ka një trajtim a përkujdesje si për krijuesit e nacionalitetit maqedonas, për ç’gjë jepen mjete materiale të bollshme, jepen çmime vjetore, etj, etj. Krijuesit shqiptarë, rrallë e hiç nderohen, dekorohen me çmime nacionale në Maqedoninë e Veriut, dhe nëse ndodh diç e tillë, kjo ndodh jo për vlerën, për arritjet, por në bazë të ndonjë miqësie a jaranie ekzistuese me dikë që është i faktorizuar n’anën tjetër. Këtu unë përmenda anë, dhe kur përmend anë, kjo gjë flet më së miri për ndasinë apo dallimet, apo diskriminimin, që bëhen në këtë vend padrejtësish. Duhet thënë po ashtu, se kjo gjë nuk ndodh vetëm në kulturë, por në gjithë sferat e jetës. Shikuar së jashtmi, Maqedonia e Veriut, edhe mund të duket si një vend ku kanë ndodhur barazitë nacionale, por realisht nuk është kështu. Është shumë më keq se në dukje, dhe ç’është më e keqja, kjo padrejtësi nuk na vjen vetëm nga struktura e faktorë sistemorë jashtë-shqiptarë, por edhe nga mosdija, mosafiniteti, mospërcaktimi, moskëmbëngulësia, mosdashja e strukturave shqiptare, që në një mënyrë a në një tjetër, marrin pjesë në pushtete, qofshin ato qendrore apo lokale.
HEJZA: Cili është trajtimi institucional shtetëror e cili është ai i institucioneve kombëtare ndaj krijuesit shqiptar që jeton dhe vepron në Maqedoninë e Veriut?
SH. MEHMETI: Më duket se pak a shumë e thashë më sipër. Por, sado që të kesh thënë, nuk i ke thënë të gjitha. Mendoj se përfaqësimi i shqiptarëve në sistem e në pushtete, bëhet në mënyra joadekuate. Sadoqoftë i mirë e i ndershëm, një zyrtar shqiptar në Maqedoninë e Veriut, nëse është i padijshëm, nuk mund të bëjë mirë as për kulturën, as për asgjë tjetër. Nëse rastësisht ndodh të jetë i dijshëm, por nëse nuk është i përkushtuar, e i interesuar t’i bëjë mirë interesit shqiptar në RMV, rezultati del i njëjtë. Në pushtetet e RMV-së, si përfaqësues shqiptarë duhet dërguar vetëm individë që dinë dhe duan të qeverisin. Detyrë e qeverisësve shqiptarë, nuk është vetëm mbushja e barkut me qebapë e qofte te Destani, por bërja punë të palodhshme, drejt barazimit të njëmendtë sistemor të shqiptarëve me maqedonasit. Nuk ka asnjë kuptim të jesh brenda sistemit, dhe të mos bësh punë për barazinë e kombit tënd dhe fëmijëve të tu.
HEJZA: Secili krijues pasi të “çlirohet” prej veprës së vet, pret reagimin e kritikës letrare. Pret debate të lira, jo të stisura prej miqve e prej lexuesve të rëndomtë. A i kemi ne këto “vegla vlerësimi” dhe, nëse jo, për kë shkruan shkrimtari?
SH. MEHMETI: Nuk i kemi këto vegla. Dhe besoj se s’do t’i kemi edhe për shumë kohë. S’do t’i kemi, sepse nuk ka një nismë për të filluar t’i kemi. Sistemet apo segmente të caktuara të sistemeve në kulturë, nuk ndërtohen pa filluar të ndërtohen. Kritika letrare duhet të jetë një mekanizëm vlerësues kredibil, i sistemuar, i besueshëm, i saktë, minimalisht subjektiv, apo hiç subjektiv në qoftë e mundur, jomiklues, johatërbërës. Kjo lloj kritike do bëhej në njëfarë mënyre edhe urë lidhëse mes krijimeve dhe lexuesve. Veç kësaj, kjo lloj kritike do shërbente edhe si pikë referimi për orientime më të sakta, për investime në fushën e krijimtarisë, kulturës. Nuk është mirë të financohen nga buxhetet, gjysmëvlera e hiçvlera, e budallaki të tilla. Paraja publike duhet investuar për gjëra dobie, e jo për “krijime diletante”, që të bëjnë të vjellësh sa fillon t’i shfletosh. Kritika e mirëfilltë mund të ndihmojë të bëhen disi këto lloj pastrimesh, që janë të domosdoshme.
Mendoj se ka një përgjigje, për pyetjen “pse shkruan shkrimtari” dhe këtë përgjigje, besoj se çdo shkrimtar mund ta japë në mënyrë të vet. Unë shkruaj sepse nuk mundem të mos shkruaj. Shkruaj sepse shkarkoj. Shkruaj sepse ashtu zbrazem, lehtësohem. Shkruaj sepse shkrimi më mundëson të them: për veten, për njeriun, për dritën që është edhe në thelb t’errësirës, për terrin që është edhe në thelb të dritës, për asgjënë që mund të jetë gjithçka, për gjithçkanë që mund të jetë asgjë…
HEJZA: Atmosfera krijuese ndër shqiptarët e Maqedonisë së Veriut lë shumë për të dëshiruar! Cilat janë arsyet dhe shkaktarët për këtë atmosferë aktuale e cila po ndikon në pjellshmërinë e fushës së antivlerave. Shumë botues, shumë autorë, vlera pak!
SH. MEHMETI: Atmosfera vërtet lë për të dëshiruar, por jo vetëm ndër shqiptarët e Maqedonisë. Lë për të dëshiruar kudo ku jemi ne. Por, po i lejoj vetes të jem më pak serioz, dhe të them se një oborr pa pak bërllok, mund të jetë vetëm një oborr pa njerëz, pa pemë, pa zogj në pemët. Kësi lloj oborresh ka edhe në vendet me sisteme të përparuara kulturore. Por, atje është një fshesë që funksionon, herë pas here. Del ajo fshesë dhe e bën pastrimin e oborreve, e mbeten aty të lulojnë vlerat, trëndafilat, a ndonjë mimozë, a ndonjë pemë me ndonjë bilbil që është vërtet këndues. Pastrimi bëhet vetëm me sistem. Atje, shtëpitë botuese që botojnë jovlera vetvetiu shuhen.
HEJZA: Dikur orët letrare, si manifestime, kishin karakterin institucional, kurse antologjitë llogariteshin si panorama reprezentative e familjes së krijuesve kombëtar. Sot, orët letrare i kemi zbritur në çaste argëtimi e dëfrimi me meze e me raki, kurse antologjitë i kemi bërë tezgë biznesi me turli-mall të zbukuruar me “produkte plastike” sa për ta kamufluar kalbësirën dhe mykun!
SH. MEHMETI: Për shqiptarët në Maqedoninë e Veriut nuk ka pasur një “dikur” të mirë, as institucional. Ka qenë keq dhe vazhdon të jetë keq. Dikur, sistemi i merrte dy tre krijues shqiptarë të një fushe të caktuar, dhe ua jepte atyre ekskluzivitetin e krijuesve të arrirë. Dhe për dekada të tëra, të njëjtit e përfaqësonin atë segment të kulturës shqiptare në Maqedoni, pa menduar kush për vlerat ardhëse. Mendoj se kjo ka qenë edhe një nga mënyrat e heshtjes së vlerave shqiptare në ardhje. Sot bëhet e njëjta gjë, por me një formë disi më të sofistikuar, duke na lënë që me duart tona ta vrasim veten. Dhe ç’është më e keqja, se si më duket se ne kemi më shumë se duar, për ta vrarë veten, kulturën tonë. Madje, se si më duket se ne jemi mjeshtërit më të mirë në botë për ta dëmtuar veten.
Sa për antologjitë, mendoj se para se të bëhen, duhen matur gjërat mirë. Antologjive që janë produkt i një personi i cili figuron edhe si botues personal, mund t’u lejohen gabime a lëshime, por antologjive që dalin si botime shtëpish botuese, e sidomos atyre që dalin si botime institutesh, nuk u lejohen lëshime a gabime. Për fat të keq, ka edhe këso dukurish.
HEJZA: Kahet e krijimtarisë letrare bashkëkohore shqiptare! Kah po shkon kjo krijimtari! A po ikë nga identiteti shqiptar, apo është në përpjekje të pareshtura për ta arritur atë identitet që do t’i rrinte bukur etnisë shqiptare!
SH. MEHMETI: Nuk besoj se mund të jap një përgjigje të saktë për këtë pyetje. Nuk ka një sistem që e qarkullon librin në gjithë trojet shqiptare, as në diasporë, ku kemi vërtet krijues të mirë. Nuk arrij të kem një pasqyrë më të saktë për tendencat në kuptim të pyetjes së bërë. Por, mund të them se kam bindje se letërsia është mbietnike, është universale, pavarësisht se të njëjtën e bëjnë letrarë nga etni të ndryshme. Një gjë mendoj se është e sigurt: nuk ka gjë përtej modernitetit, që në të vërtetë është mendimi. Mendimi i thellë. Mendimi për viset dhe gjendjet, ku nuk arrin drita e zakonshme. Këto shpikjet me parashtesat “post”, mendoj se janë të shpifura, kamuflime të kota, bërje sikur, a ku di çka.
HEJZA: A mund të krijohet ky identitet me një Kadare, me një Bardhyl Londo, me një Basri Çapriqi, me një Qerim Arifi, me një Teki Dërvishi, me një Abdylazis Islami, apo, secili rajon duhet të ketë duzinë shkrimtarësh, para të cilëve, as që do të guxonin të frymojnë pseudo-krijuesit!
SH. MEHMETI: Letërsia shqipe, ka shumë më shumë se kaq, edhe si vlera, edhe si numra. Janë një numër i konsiderueshëm shkrimtarësh shqiptarë, që janë në majat e bukurisë letrare. U takon sistemeve tona (shqiptarët, fatkeqësisht, janë pjesë të ndarë në disa sisteme të ndryshme) që të gjejnë mënyra për t’ia prezantuar vlerat që kanë. Sidomos, del e nevojshme një nismë që shteti Shqiptar, përmes mekanizmave që ka, të gjejë mënyra për t’ia dhënë botës majat letrare që ka, në gjithë hapësirën, e jo vetëm ato brenda kufijve gjeografik të Shqipërisë.
HEJZA: Si është e mundur që një shoqëri ta frymëzojë e ta përkrahë shumëfish më tepër pseudo-vlerën se sa vlerën! Apo mbase për faktin që nuk ka kapacitet për ta çmuar vlerën! Ose, thjesht, kjo ndodhë sepse nuk kemi vlera! Megjithatë, kemi intelektualë, kemi profesorë akademikë, kemi institucione nacionale, por ku është zëri i tyre! Apo gjithçka është në fazën e letargjisë ku kemi rënë qysh pas Rilindjes Kombëtare?
SH. MEHMETI: Shoqëria është shoqëri, me gjithë virtytet dhe të metat që ka. Shoqërisë i ofrohen vlerat apo antivlerat, gjysmë-vlerat, jovlerat, etj,… Çështje është, kush ia ofron shoqërisë gjithë këto? Kush është në pozicion të përkrahë e të ofrojë? Këtu rrinë fshehur Çelësi i dreqit dhe Çelësi i dallkaukëve. Këto Çelësa (që të dy), janë thelbi i problemit. Paramendo një ministër kulture që nuk ka lidhje me kulturën. Paramendo një zëvendësministër të tillë a një tjetër zyrtar i lartë që ka marrë përsipër të bëjë detyra për kulturën. Paramendo një kryetar komune që s’di asgjë për kulturën, dhe që s’ka së paku një këshilltar meritor për kulturën. Funksionarë të tillë fare lehtë mund të ndajnë mjete e favore edhe për një pëllitje. Funksionarë të tillë mund të dekorojnë për merita edhe një dem. Funksionarë të tillë, mund të promovojnë si vlera edhe bërlloqe. Fatkeqësisht, kjo dukuri nuk po pakohet, por, nga gjenerata në gjeneratë, po shtohet. Secili që vjen, vjen më i zi se parapraku.
HEJZA: Identiteti në fakt është rrëfim! Cili është rrëfimi i identitetin tonë kulturor! Çka po bëjmë ne si bartës të vlerave kulturore, për ta pasur këtë rrëfim unikat! A ndërtohet ky rrëfim me “inxhinierë” që kulturën politike e kanë aq periferike sa politikat kulturore i konceptojnë si urthin në kërcellin e misrit?
SH. MEHMETI: Identiteti ynë i vërtetë kulturor është mes nesh. Por, është i mbuluar, i pashpërfaqur, i ngulfatur nga aktorë që me bollëk i përmenda më sipër. Është i heshtur, i vënë në një gjendje kome. Aktualisht nuk është në dukje, por është aty dhe besoj se një ditë do shpërfaqet e do dalë në dukje, me gjithë bukuritë që ka, realisht.
HEJZA: E kaluara, thonë, është bazë e identitetit! Nëse sot kemi një identitet të lënduar e të plagosur rëndë, çfarë të nesërme si bazë identiteti po u lëmë gjeneratave që do të vijnë?
SH. MEHMETI: Vërtet, e kaluara është bazë e identitetit. Por, veç në dukje, identiteti ynë mund të jetë i plagosur. Esencialisht, shqiptarët kanë identitet të konsoliduar. Krahasuar me popujt përreth nesh, ne besoj se jemi në avantazh, në këtë lloj kuptimi. Ne kemi nobelistë më shumë se çdo popull tjetër në Ballkan. Po të ndalemi te proza, fjala bie, ne e kemi ndoshta shkrimtarin më të botuar nëpër botë. Në pikturë, po ashtu. Në fushë të humanitetit, po ashtu. Në trashëgimi kulturore, gjithashtu. Veçantitë e kulturës sonë janë aq të dallueshme, aq të padiskutueshme. Në shkencë, gjithashtu i kemi dhënë botës personalitete për shumë respekt. Kombi ynë, vërtet ndodhet në një krizë udhëheqjeje, por kjo gjë është diçka e kalueshme, e shërueshme. Asketë të kombit lindin përditë dhe këta asketë një ditë do jenë në dukje, do jenë në gjallje. Diçka të tillë, tashmë kemi filluar të shohim, pavarësisht vështirësive që u dalin përpara. Jam shumë optimist në këtë lloj kuptimi.
HEJZA: T’i kthehemi krijimtarisë suaj! Ju krijimtarinë e ushtroni edhe në penel! Një poet piktor! Ju edhe mund të flisni si për gjuhën e shkrimit ashtu edhe për gjuhën e ngjyrave. Cilat janë të veçantat e cilat të përbashkëtat e këtyre dy gjuhëve krijuese? Thonë që gjuha letrare është plumb, e gjuha e ngjyrave melhem!
SH. MEHMETI: Besuat a jo, po ju them se ka shumë pak dallime mes gjuhës së fjalëve dhe gjuhës së ngjyrave. Të dy gjuhët vijnë nga brendia, nga ajo magmë që ndizet së brendshmi dhe shpërthen. Por, as arti i fjalëve, as arti i ngjyrave nuk mund të bëhet vetëm me atë magmën që ndizet së brendshmi dhe shpërthen. Asaj magme, qoftë me fjalë, qoftë me ngjyra, duhet dhënë formë. Duhet pasur një finesë prekjeje, ledhatimi. Nuk bëhet lehtë arti, as ai letrar, as ai pikturor. Bërja art është një lloj vuajtje e ëmbël, një lloj vuajtje që ti e kërkon, një lloj vuajtje pa të cilën s’bën dot. Është një kërkim përtej reales. Është një lloj dëshirimi për të bërë nga asgjëja, një fluturim zogu.
HEJZA: I takoni gjeneratës krijuese që shënjon kufirin në mes të krijimtarisë letrare që po kërkonte lirinë krijuese, format, shprehjet përtej krijimtarisë konvencionale (në poezi e pikturë, përtej krijimtarisë përshkruese) dhe asaj krijimtarie bashkëkohore që po lundronte si në det të hapur, pa ndonjë shkollë konkrete krijuese. Shkollat krijuese janë laboratore të patjetërsueshme për gjetjen si të helmuesit ashtu edhe të kundërhelmit në krijimtari! Cili është perceptimi ynë kombëtar mbi shkollat krijuese si institucione nacionale, ku si nëpër faltore gjunjëzohet dhe lutet politika?
SH. MEHMETI: Nuk besoj se kemi një perceptim kombëtar mbi shkollat krijuese si institucione nacionale. Nuk besoj edhe se politika gjunjëzohet e lutet para tyre si në faltore. Në të vërtetë, besoj se politika do duhej të mësonte shumë nga Njerëzit e Vërtetë të Kulturës e të Shkencës (këtë e nënvizoj), sidomos në kuptimin e praktikimit të një morali të pathyeshëm, në veprim e në shpalosje. Pa kulturën si dije, nuk mund të ketë politikë që shpie përpara, drejt rregullimit të jetës së njerëzve. Politika jonë është në këtë hall që është, vetëm nga shkaku se ka bërë një të ashtuquajtur Përjashtim masiv nga vetja të Njerëzve të Vërtetë të Kulturës e të Shkencës. Në vend të tyre ka marrë brenda vetes dhe i ka ngarkuar me detyra të rëndësishme antipodët e Njerëzve të Vërtetë. Kjo gjendje, ky lloj veprimi duhet ndërprerë sa më parë.
HEJZA: Poezia e juaj dëfton për përkushtimin krijues, për angazhimin vetëmohues në hulumtimin dhe gjetjen e shprehjeve poetike origjinale të shtresuara nëpër palë shpirti. Ky ekzaminim mistik natyrisht që dhemb, që trishton, që të çon në delir, prej nga kthimi në vete shënon aktin e lumturisë. Apo, ju si krijues produktiv, tashmë jeni mësuar me dhembjen, trishtimin dhe nuk ju bën përshtypje çasti i lumturisë, i asaj lumturie që ndjehet sapo të hidhen hapat e para pas ngritjes nga shtrati i lëngimit! Shkrimtari pas përfundimit të veprës del dhe ngritët si nga anestezia totale, apo!
SH. MEHMETI: Do kisha dashur shumë të jetë kështu si e thoni ju në fillim të kësaj pyetjeje. Por, besoj se asnjë krijues serioz nuk arrin të jetë i kënaqur me veten. Krijimi është si të gjeturit në një fushë sporti, në një garë, por ku garimi nuk bëhet me të tjerë, por bëhet e zhvillohet me veten tënde. Në këtë lloj garimi, gjithnjë del fituese brendia jote e pakënaqur. Shkrimtari, sado qoftë me përvojë, mbetet gjithnjë një fëmijë që i gëzohet lodrës që e ka bërë vet. Pas çdo krijimi ndjej një kënaqësi të bërjes, që më përzihet disi me pakënaqësinë e pashmangshme të dëshirimit për të bërë më mirë e më mirë. Për shkrimtarin, fatkeqësi e madhe është ndjesia e të qenit i kufizuar në mendim e imagjinatë. Besoj se një ndjesi e këtillë, është përcaktuese në këtë lloj zanati.
HEJZA: Projekti letrar i radhës?
SH. MEHMETI: Një libër me tregime dhe një tjetër me poezi, që tashmë janë shkruar dhe presin botimin, dhe një roman që më lëviz në mendje qe disa vjet, dhe që pret të ulem ta bëj fjalë.
