NIÇE, KULTURA DHE ARTI

Jeta, mendon Niçe, është mizore dhe verbërisht irracionale, dhimbje dhe shkatërrim. Vetëm arti mund t’i japë një individi fuqinë dhe aftësinë për t’u përballur me dhimbjet e jetës duke i thënë “po!” jetës.

Metin IZETI

Dihet se Niçe kishte një arsim klasik dhe se ai ishte një dashnor i madh i kulturës greke. Tashmë në moshën 24-vjeçare, pasi ende nuk kishte përfunduar zyrtarisht studimet, u ftua të bëhej profesor i filologjisë klasike në Bazel. Ai i drejton idetë e tij të para në  burimet klasik, duke marrë parasysh filozofët grekë të periudhës së parë në lidhje me qenien, natyrën dhe kulturën në epokën e origjinës dhe zhvillimit të tragjedisë greke. Ndër të parët që paralajmëroi seriozisht për trashëgiminë aforistike dhe narrative të Niçes ishte Martin Heidegger, e më pas të tjerë, për veprën Kështu foli Zarathustra, me idenë e kthimit të përjetshëm dhe të qenit si shpëtim kundër ngurtësisë së jetës.

Arti i lodhur

Me forcën prometeane, Niçe filloi një fushatë kundër të gjithë kulturës dyfishe, moralit amoral, idhujve dhe perëndive, kundër lumturisë së vetëkënaqur të qytetarit, paqes së tij të lumtur dhe kuptimeve të vendosura të traditës, dhe që në fillim u mbajt nga vizioni i transpozimit artistik të një bote të pakuptimtë dhe të mjerë. Por në fund të atij udhëtimi, me çmenduri në sy dhe dorëheqje në zemrën e tij të fikët, në fund të një shëtitjeje të zjarrtë mes shpirtrave të vegjël që i frikësohen Zotit dhe filozofëve, midis njerëzve të fundit, ai ndjeu se ishte krejtësisht i vetëm si njeri dhe si artist. Ai u bë simbol i dyshimit themelor në rrugën e njeriut evropian, ai besonte se kishte humbur rrugën në pyllin e marrëzisë dhe paragjykimeve, por se një kthesë ishte e pashmangshme që në fillimet e jetës dhe të mendimit. Ai besonte fuqishëm se do të mjaftonte që përfundimisht të hiqet dorë nga gjithçka që më parë ishte vlerësuar si e shenjtë, e mirë dhe e vërtetë dhe të bëhet një rivlerësim i të gjitha vlerave. Dhe në atë rrugë të rrënimit të gënjeshtrave dhe dekadencës evropiane, ai u lodh shumë. Madhësia e detyrës dhe vogëlsia e bashkëkohësve të tij tregonin një disproporcion të madh, ndaj ai donte të vazhdonte të jetonte vetëm për llogari të tij. Duke e kuptuar veten në mënyrë ekstreme, ai flet pa pushim për jetën, përvojat, vetminë, mallkimet dhe dyshimet, në çdo vepër. Është vetëm vetëparaqitja e artistit, thotë Niçe, e nevojshme për të sjellë qenien e tij dhe të qenies së botës në një temë estetike në nivelin e një parimi themelor ontologjik. Në qëndrimin e tij themelor, arti përfaqëson një aspiratë të shëndetshme për afirmimin e jetës dhe një reagim ndaj moralit, fesë dhe filozofisë së sëmurë. Filozofia e tij është krijuar e gjitha për të konfirmuar, rivendosur dhe rehabilituar jetën e plotë, të duhur, trupore, të guximshme, dioniziane, erotike, të vërtetë të një njeriu të fortë. Arti, sipas tij, gjithashtu lëviz në atë gamë. Ndërsa, konteksti i fesë, filozofisë dhe artit, për të cilin flet Niçe, është pikërisht feja, filozofia dhe arti i lodhur dhe i vdekur perëndimor i kohës së tij, por pa dyshim edhe i kohës sonë.

Domethënë, bota në të gjithë realitetin e saj është kthimi i përjetshëm i gjërave të njëjta dhe për këtë arsye është e paqëndrueshme. Kjo është arsyeja pse arti duhet të afirmojë jetën dhe të jetë mjeti më i mirë për të mbështetur një botë të tillë. Prandaj, arti është më i rëndësishëm dhe më i vlefshëm se e vërteta lëndore, ai pozicionohet diametralisht, si e  kundërt me të vërtetën lëndore. “Nuk është e denjë për një filozof që e mira dhe e bukura të jenë një dhe e njëjta gjë. Dhe e vërteta, puro lëndore, është e shëmtuar. Arti ekziston për të mos e humbur meta-teorinë për shkak të së vërtetës lëndore. Arti konfirmon pamjen e ndjeshme, në ndryshim nga Platoni ku nuk është bota reale, dhe Nietzsche e mohon këtë dhe pikëpamjen platono-kristiane të të vërtetës metafizike pa bazë në përmasën jetësore. Ai e do artin si një stimul për jetën, real, të vlefshëm, të plotë dhe “si kamxhiku” (seiender) – në krahasim me mbindjeshmërinë joreale, ideale, absolute dhe të vërtetë në hije, sepse arti është më i vlefshëm se e vërteta e imagjinuar metafizike apo ajo e formësuar lëndore. Ai, me guxim pohon se jeta është më e vlefshme se ideali i jetës. Vetëm përmes artit mund të kuptohen filozofia dhe shkenca, dhe jo anasjelltas.

Niçe beson se jemi të përballur me një botë reale që është krejtësisht mizore, kontradiktore, e pakuptimtë dhe mashtruese. Prandaj na duhet një ide e përtejme për të mposhtur këtë lloj realiteti (paradoksalisht!) dhe “të vërtetën” e rreme. Ideja e përtejme reale është njëkohësisht një imperativ i jetës dhe një pjesë integrale e kësaj natyre të frikshme dhe të paqartë të jetës. Në fakt, “estetika” e tij na çon në problemet e tij epistemologjike dhe ontologjike. Në këtë kontekst Niçe është në vijë të drejtë me sufitë andaluzian mysliaman dhe veçanërisht Ibn Arabiun. Në idenë e Ibn Arabiut ekzistenca e vetme reale është Zoti i cili përditësohet nëpërmjet realitetit jetësor dhe çdo çast apo gjë e ekzistencës është në ripërtrirje dhe kthim të pandërprerë. Pra nuk është përsëritje e të njëjtës, por rikrijim.

Syri i madh i artit

Pyetja që parashtrohet është se a u dorëzua Niçe nga mundësia e angazhimit aktiv në botën rreth tij duke pohuar se nuk e konsideron të vërtetën si masën më të lartë të vlerës?  Jo, përkundrazi ai i jep detyrë parësore artit dhe përpjekjes artistike për të qenë një stimul për jetën, për ta sharmuar dhe përsosur atë dhe për ta bërë atë më të tolerueshme dhe të mundshme, sepse jeta e një artisti është më e vlefshme se çdo interpretim spekulativ i së vërtetës për jetën.  Ai përpiqet  të heqim dorë nga vizioni platonik. Kërkon  artit t’i jepet një detyrë konkrete, pa qenë as imitim dhe as iluzion, mirëpo, këtu paraqitet problemi: si të gjesh rrugën? Apo, vallë duhet t’i kthehemi traditës greke, siç kishte bërë koha e re në filozofi dhe art?

Niçe vë në dukje ndryshimin midis një estetisti që interpreton artin, që e merr si një grua, dhe një artisti që jeton artin e tij, që jep duke krijuar, që është një mbrojtës i pavetëdijshëm i jetës, irracional dhe intuitiv. Një estetist racionalist e arrin kulmin e ngazëllimit kur merr përshtypje, kurse artisti kur jep, sepse artisti nuk e ka mundësinë e introspeksionit, ai vetëm jep dhe krijon. Ka një dallim, edhe antagonizmi mes këtyre dy talenteve është jo vetëm i natyrshëm por edhe i dëshirueshëm. Prandaj, vetë Niçe zhytej gjithnjë e më shumë në vetvete, bëhej gjithnjë e më i vetmuar dhe pas një kohe nuk mund të dëgjonte e as të lexonte as miqtë e tij më të ngushtë. Ai iu kthye shumë vetes dhe individualitetit të tij, duke përjetuar thellësisht artin e tij, duke ndërtuar botën e tij – ai jetoi vetëm për të dhe për artin e tij. Kjo është arsyeja pse ai përjetoi se nuk donte më të dëgjonte apo të lexonte një tjetër. As ata nuk e kuptonin më. Ai u bë një artist i vetmuar që nuk dëgjon askënd dhe që gjithashtu nuk dëgjohet nga askush.

Në kontekstin e kulturës greke, Niçe gjen disa pikënisje të justifikuara që e formësuan atë kulturë në përpjesëtimin e duhur. Në fakt, duke lexuar Schopenhauer (Bota si vullnet dhe parandjenjë), ai u mahnit nga ato qëndrime, sikur në një pasqyrë përpara tij qëndronte bota, jeta dhe shpirti i tij. Ashtu si dielli, syri i madh i artit, i ndarë nga gjithçka tjetër. Jeta, mendon Niçe, është mizore dhe verbërisht irracionale, dhimbje dhe shkatërrim. Vetëm arti mund t’i japë një individi fuqinë dhe aftësinë për t’u përballur me dhimbjet e jetës duke i thënë “po!” jetës. Dhe këtu u krijua vepra e tij Lindja e tragjedisë në 1872, në të cilën ai përpiqet të shohë se si traditat greke para-sokratike shpërthyen në një sens të fortë tragjik që ishte një pranim dehës i jetës, guxim përballë fatit dhe ngritja e vlerave të jetës. Arti tragjik është një kuptim i guximshëm dhe sublim i jetës. Me këtë, Niçe përmbys imazhin romantik të qytetërimit grek. Megjithatë, Greqia për të cilën flet Niçe nuk është ajo e skulpturës klasike apo e filozofisë së Sokratit, Platonit apo Aristotelit, por ajo para-Sokratike e shekullit të 6-të para Krishtit, ajo tragjedi e lashtë në të cilën kori tragjik ishte një komponent thelbësor, pothuajse gjithçka. Ai e njeh sekretin e asaj bote greke në frymën dionisiane. Dionisi është një pamje e forcës dhe shëndetit instinktiv, dehjes krijuese dhe pasionit sensual, një bollëk jete, dehjeje festive, një simbol i njerëzimit në harmoni të plotë me natyrën. Krahas zhvillimit dionizian të artit grek, ai lidhet edhe me shpirtin apolonian, i cili është një vizion mashtrimi, një përpjekje për të shprehur kuptimin e gjërave në mënyrë të matur dhe që manifestohet në figura të ekuilibruara dhe transparente, me paqe. Zhvillimi i artit është i lidhur me këtë dikotomi dioniziane dhe apoloniane në të njëjtën mënyrë që vepra lind nga dualiteti i shqisave në konflikt të vazhdueshëm të ndërsjellë dhe pajtim të pastër periodik. Mbi këto dy hyjni artistike greke, Dionisin dhe Apollonin, Niçe e mbështet teorinë e tij se në botën greke ekziston një kontrast i madh, i madh për sa i përket origjinës dhe qëllimit, midis artit figurativ – atij të Apollonit – dhe artit jo-figurativ – atij të Dionisit, në muzikë. Këto dy origjina dhe shtytje, kaq të ndryshme nga njëra-tjetra, rrjedhin krah për krah, edhe në mosmarrëveshje dhe konflikt të hapur, derisa më në fund, me fuqinë e habisë metafizike dhe të “vullnetit” helen, ato shfaqen të çiftëzuara me njëra-tjetrën, dhe në këtë përfundim çiftëzimi, nga veprat e artit, dioniziane dhe apoloniane , e lind tragjedinë e lashtë.

Arti duhet të jetë optimist, edhe kur është tragjik

Por kur Euripidi u përpoq të shtynte elementët dionizianë nga tragjedia në favor të etiketave morale dhe intelektuale, atëherë rrethi i qartë i dritës u shndërrua në një sipërfaqësi silogjistike. Sokrati shfaqet me supozimin e tij të çmendur se arsyeja mund të mbizotërohet dhe jeta të kuptohet, dhe me këtë vjen dekadenca e vërtetë, mendon Niçe. Sokrati dhe Platoni janë simptoma të rënies, instrumente të shpërbërjes greke, pseudogrekë, antigrekë. Dhe e vërteta është se filozofët dhe moralistët po mashtrojnë veten e tyre, duke besuar se njeriu mund të dalë nga dekadenca duke luftuar kundër saj, një luftë që ata e zgjedhin si kurë dhe shpëtim, nuk është gjë tjetër veçse një formë e re dekadence; ato riformësojnë shprehjen, por jo realitetin. Sokrati ishte i paqartë, sipas Niçes; i gjithë morali i edukimit (edhe ai i krishterë) ishte i paqartë. Drita më e ashpër e ditës, racionaliteti me çdo kusht, një jetë e qartë, e matur dhe e vetëdijshme, pa instinkt, madje në kontrast me instinktin – e të mirës, ishte thjesht një sëmundje e larmishme dhe në asnjë mënyrë një kthim te virtyti, shëndeti, lumturia. Sokrati ishte thjesht i sëmurë për një kohë të gjatë . Ai ishte armik i jetës, donte të vdiste, e anuloi jetën dhe kështu hapi një periudhë dekadence që po na shtyn edhe neve. Ai e shtypi sharmin dionizian. Por ajo magji dioniziane jo vetëm që vendos lidhjet midis njeriut dhe njeriut, por edhe me natyrë e tjetërsuar, të padurueshme dhe të nënshtruar, madje, kremton festën e pajtimit me djalin e saj plangprishës, me njeriun. Tragjedia është shumë larg nga të vërtetuarit e ndonjë gjëje në kuptimin e Schopenhauer-it. Përkundrazi, ajo llogaritet si një largim vendimtar i pesimizmit, një pohim i jetës në problemet më të huaja dhe më të vështira, duke u gëzuar në sakrificën e llojeve më të larta për pashtershmërinë dhe individualitetin – në kuptimin e lartësuar dionizian.  Prandaj arti duhet të jetë optimist, edhe kur është tragjik!

Një vlerësim unik i traditës filozofike greke dhe Sokratit! Sado i ri që është, ai është gjithashtu një interpretim i diskutueshëm i artit dhe kulturës greke – për zhgënjimin e përgjithshëm të filologëve klasikë. Por Niçe është gjithashtu unik dhe i rehatshëm në gjykime, është i relaksuar dhe  pa detyrim!

Mendimet për qenien dhe artin në rrugëtimin drejt të vërtetës Niçe’ja është në paralelën e mendimeve të Ibn Arabiut në traditën myslimane të Andaluzisë.

Ibn Arabiu në pjesën e Fususu’l-Hikem’it kur flet për logosin (kelimen) e Ademit a.s., që njëkohësisht e përfaqëson edhe  gjininë njerëzore,  siç thotë edhe Abdullah Bosneviu në komentin kësaj vepre, thotë: Në perlën e logosit të Ademit përfaqësohen dy kuptime të rëndësishme: e para është perla e urtisë hyjnore që në logosin e Ademit është e vatërzuar në zemrën e Ademit, si vend i gdhendjes së urtisë hyjnore, pasi Njeriu i përsosur   në platformën shpirtërore është Vula, ndërsa zemra e tij është perla e kësaj vule. Ibn Arabiu e përmend logosin me qëllim që të përkujtojë zemrën si vend i gdhendjes së kësaj urtie.  Kuptimi i dytë është i përqendruar në faktin se Ademi a.s., gjegjësisht njeriu paraqet objektin ku është gdhendur perla e urtisë hyjnore. Për pasojë Ademi a.s. në përmasën shpirtërore është në pozitën e perlës, ndërsa gjithësia në përmasën shpirtërore të Vulës dhe pikërisht për këtë gjithësia është e vulosur me qenësinë njerëzore. Ademi a.s. për botën është si perla për vulën.

Derisa njeriu mbyll veshët para klithjeve të cilësive të larta shpirtërore që gjenden në brendinë e tij, lumturia dhe qetësia do të jenë në njërin skaj të rrugës e njeriu në skajin tjetër të saj. Xhelaluddin Rumi  në momentin kur fillon fjalën për “naj”-in , prezanton vajin e tij për shkak të ndarjes prej kallamishtes, ku e kishte vatanin e vërtetë. Gjithmonë fryma e cila hyn në “naj” e nxjerr zërin e ujit që prezanton mallin e tij për ushqimin e vërtetë.

Arti dhe Atdheu i shpirtit

“Naj”-i në poezinë e Rumit është simbol i njeriut të përsosur, i cili gjithnjë është i vetëdijshëm për origjinën e tij dhe ndien mall për ushqimin dhe vatanin e vet origjinal. Origjinaliteti i njeriut është në shpirtin e tij kurse vatani i vërtetë i shpirtit është Hyjnia. Shpirti për të arritur në vatanin e vërtetë ka nevojë për rrugë, dimensionet e të cilës janë të vëna nga ana e Planifikuesit absolut. Në ditët e para të dhjetorit të vitit 1273, ditë këto të ftohta kur Rumi ndahej prej kësaj bote, i lumtur nisej drejtë vatanit të vërtetë, kurse shokët e tij përreth i ngushëllonte me këto fjalë:

“ Be ruz-i merk çu tabut-i men revan bashed

   Guman neber ki mera derd- in xhihan bashed”.

“ Në ditën e vdekjes kur tabuti do të ecë, mos mendo se kam derdin e kësaj bote. Kur të shohësh xhenazen time mos e përkujto ndarjen. Kjo është koha e takimit dhe prezantimit pranë më të Madhit”. Ndjekja e rrugës drejtë vatanit të vërtetë nga ana e njeriut është më me pengesa se kodra të cilën orvatej ta shpojë Ferhati për të arritur te Shirini, ose Talati te Fitneteja. Kjo rrugë përveç disa fjalëve dhe punëve të shumëngjyrshme në vete përmban edhe një meditim dhe kthim nga vetvetja.

Tradita konstituive e tesavvufit islam njeriun e konsideron si objekt të vetëm të përfaqësimit dhe reflektimit të Inteligjencës primare dhe inteligjibilive eternale. Përderisa disiplinat tjera islame janë më tepër të vatërzuara në librin e gjithësisë, gjegjësisht makrokozmosin dhe në traditën perrenniale të shkruar, qoftë në mbulesën hyjnore apo në porositë konstituive fetare të Pejgamberit a.s., tesavvufi islam më tepër është përqendruar në njeriun dhe ndërtimin e tij lëndor e metafizik si pranues dhe transformator i mbulesës dhe gjithësisë. Njeriu në traditën perrenniale të tesavvufit është mikrokozmos dhe zbërthimi i të panjohurit, njeri, është sukses në rrugën drejtë Krijuesit dhe Ekzistencës së vetme reale.

Një prej poetëve të njohur sufi i periudhës osmane Nijazi Misriu shumë bukur dhe qartë e ka shprehur këtë përmasë të kuptimit të ekzistencës reale dhe afrimit drejtë saj nëpërmjet të transformatorit të vetëm të fjalës dhe ngjarjes, gjegjësisht, njeriut. Ja si ai e shpreh këtë realitet:

Derman i kërkova dertit tim, derti qenka derman për mua

Provë i lypa origjinës sime, origjina qenka provë për mua

Vështrova djathtas e majtas, fytyrën deshta t’ia shoh të dashurit

Unë e kërkova larg në provinca, Ai qenka shpirt brenda shpirtit

Mendoja që jam i  ndarë, i dashuri tjetër e unë tjetër

Mësova që ajo që shihet e dëgjohet prej meje, qenka i Dashuri e asgjë tjetër.

Nga gjaku të vjen rruga, në gjak e ke vendstrehimin

Kafshë është ai që nuk  kupton vendin e ardhjes dhe të vajturit.

Dëgjo fjalën e Nijaziut, lënda nuk e mbulon fytyrën e Hakkut

S’ka lëndë më të qartë se Realiteti, ndërsa për të verbrit është sekret.

Bukuria përtej dritares metafizike

Ibn Arabiu  në trajtë shumë të ngritur i ka përfaqësuar  në veprën e tij përmallimin e njeriut për origjinës dhe eternalitetin e tij. Ai në veprën  e tij e ka shfaqur  idenë e  njeriut që nuk e ka humbur fizognomikën e vete. Ai flet për  artin, shkencën dhe filozofinë që nuk e kanë haruar pajtimin e tyre me parimin e natyrshmërisë, respektivisht logosit. Edhe gjërat në poezinë e tij i rrëfejnë atyre që dinë ta përdorin senzoriumin e vet. Figura poetike në poezinë e Ibn Arabiut na paraqitet si e llojllojshme dhe mimikë ekzistenciale. Figura e njeriut të përsosur në të na afrohet si pejsazh, lojë e formave dhe ngjyrave, sikur pandërprerë ndryshojnë, që duken si akcidenca të tjerura mes vetes por pa platformën e zezë. Një numër i madh i personazheve dhe përmasave reliefe gjeografike në veprën e Ibn Arabiut e kanë humbur kompetencën individuale të përkapjes ose aftësinë e vrojtimit autentik. Niçe këtë pozicion e konsideron si status specifik të artistit ose të pragmatizmit të së vërtetës. Kjo tërësi, thotë Niçe, është më se e qartë se është humbur në qytetërimin modern. Një paralele të njëjtë do të tërhjekë edhe Albert Camyja. Camyja do të thotë: “Nuk ka rrugë tjetër përveç asaj që të priten rrënjët që e lidhin njeriun vetëm me jetën dhe natyrën, gjegjësisht me lëndën. Nuk është e rastit që librat kryesore të ditëve të sodit, në vend që të merren me nuancat e zemrës dhe vërtetësinë e  dashurisë, ata amullohen vetëm me gjykatësit, proceset dhe mekanizmat e akuzës dhe padisë. Në vend që të hapen dritaret metafizike para bukurisë botërore, ata me ngarkesë i mbyllin në brengën e të vetmuarit dhe të huajit.

Njeriu sa më shumë të jetë larg prej origjinës dhe vatanit të vërtetë të tij do të ndiej një therje për kthim dhe do të ndiej mallin e kohës dhe mundësisë për takim me të. Njeriu pasi të kryejë udhëtimin gjysëmharkor të zbritjes së substancës hyjnore dhe të kalohen shkallët e zjarrit, ajrit, dheut, bimës, kafshës e fillon gjysëmharkun e ngritjes drejtë Zotit dhe në hapin e parë të kësaj ngritjeje e përjeton qenësinë. Njeriu është pasqyrim i substancës hyjnore në këtë pikë, do të pohojë Ibn Arabiu. Kur të arrijë në këtë pikë, për t’u kthyer drejtë origjinës ka dy rrugë: Nëse e mbaron jetën dhe vdes pa u ngritur. Por në këtë mënyrë ai nuk fiton asgjë prej kalimit të jetës. Ai gjatë jetës së tij në këtë botë nuk e ka ditur se kush është, prandaj edhe në botën tjetër do të jetë në gjendje të paditurisë.

Leave a Reply

Your email address will not be published.