UNAZA E SATURNIT
Jam më i lehtë se jeta
se kënga e jetës
mbaje derën e zemrës të hapur
tekefundit
vetëm mos e mbyll me çelës
nga dheu i kujtesës
mund të befasohemi për të mirë
një ditë
kur të më del gjumi i vdekjes
e unë të shfaqem para derës sate
me një cigare mes gishtërinjve
E tëra që do të më duhej do të ishte
një çakmak
një kafe
dhe gjysma e krevatit tënd
Për kompensim
do të ta dhuroja njërën nga unazat
e Saturnit
SYTË E SAJ
Po kërkoja diçka
për t’u kapur për jetën
qoftë ajo
edhe vetëm një fije kashte
a një rreze e fikur drite
dhe kështu
e zbulova poezinë
apo ajo më zbuloi mua
Se poezia kishte sytë e saj
e dikush duhej t’i përshkruante ata
LEGJENDA E UJIT TË ËMBËL
Jam si uji që udhëton
(sepse dikush e trembi)
me dhjetëra kilometra
nëpër gypa
dhe ndalet në errësirë
ëndërron
lëvizjen e peshkut brenda vetes
sqepin e ndonjë zogu
mbi sipërfaqen e tij
dritën e diellit
imazhet e gjërave përreth
(që reflektohen në te)
Pret
pa e ditur
nëse do ta pastrojë ndonjë enë
do ta lajë trupin e ndonjë njeriu
apo do të përfundojë në gjellë
I kujtohet legjenda
e ujërave të ëmbla
që flet për një grua
që e do poezinë
dhe që e bën kafenë turke
më të mirën në botë
kështu që
nga thellësia e shpirtit të tij
të pangjyrë
i lutet Zotit
që pasi të vlojë
të përfundojë në filxhanin e saj
apo të rrjedhë nga maja e saj e kresë
deri te gishtërinjtë e këmbëve
Dy tre herë do ta përshkoja tokën
tri katër herë
do të ngjitesha dhe do të zbrisja nga qielli
do të shndërrohesha qoftë edhe në dru
në kali të drunjtë
të trojeve a të Trojës
vetëm e vetëm që të mund të arrij
qoftë edhe gjunjas
para shtëpisë
dhe ti të m’i hapësh dyert
e zemrës
ME SYZE DIELLI
Ajo është më e vërtetë se dielli
sa larg është
e sa shumë ndriçon
sa dymijë e njëzet diej
brenda poezisë sime
Sa larg është e sa shumë më djeg
malli për të
ËNDRRA E PEMËS
Jam si pema
që i hedh gjethet
se do ta shtrojë
rrugën me to
ta zbutë për këmbët e saj
duke shpresuar
që ajo do të vjen
dhe do ta zgjedh pikërisht atë
për t’i ndërtuar shkallët
që do ta çojnë në qiell
MUZËS
Po të isha guri
që e ruan zjarrin në fund të oqeanit
apo lis në pyje të pashkelura
që kurrë s`ka parë njeri
që i pret zogjtë
të cilët po ashtu kurrë nuk kanë parë njeri
Po të isha kafshë e egër që vrapon
pranë lumit
në një përrallë
që po ia tregon nipit
gruaja që jeton
në shtëpinë numër gjashtëdhjetë
në një rrugë brenda zemrës sime
Po të isha kokërr misri në arën e gjyshit
e cila në dimër do të shtrohej mbi sofër
Po të isha kokërr molle
që vazhdon ta ruajë kujtimin për parajsën
Apo të isha kafe e zezë e freskët
që pret t’i shërbehet
një çifti të dashuruar
vath në veshin e gruas që ëndërron
e shtrirë mes vargjeve të mia
do të ishte gjithçka ndryshe
por jam vetëm një njeri i zakonshëm
në fund të aventurës që e quajnë jetë
dhe u ula të pushoj pakëz
ta pi një birrë
ta pi një cigare
Derisa gjethet e fundit të lisit tim të jetës
dridhen në erë
pres
t’ia heq vathët asaj gruaje
ta puth edhe një herë
e të vdes
E paramendoj që je duke fjetur
ndoshta edhe duke buzëqeshur në gjumë
prandaj
shkruaj vargje në qetësi
Jam i lumtur
se ende nuk ka lindur dielli
dhe se ty ende pa ngrënë mëngjes
nuk t’i ka përplasur
jargët e botës në fytyrë
të kësaj bote
në të cilën mollëve ka kohë që
u mungon
shija
Pra
kur ti fle
unë shkruaj
për ato që m’i ke mësuar
se kush jam
si ta shoh njeriun
e sëmurë
si ta trajtoj gjysmënjeriun
gjysmëkafshën
dhe
si të eci rrugës
që ma ke vizatuar
për te Zoti
Fjalët që nuk thuhen
tingëllojnë më fort
sidoqoftë
hidhi rrobat e dashur
nëse nisemi që tani
do të arrijmë me kohë
në tokën e engjëjve
aty ku perënditë
gjunjëzohen
për të pirë
ujë nga lumi
KUR E NDRIÇOVA BOTËN PA DASHJE
E ndeza qiririn
për të t’i parë sytë e dashur
dhe pa dashje
e ndriçova botën
Pashë qytete fusha
bjeshkë dete
lumenj
qiej
Pashë tërmete
përmbysje
dashuri dhimbje
jetë e vdekje
I pashë edhe dy fëmijë
që dridheshin
në secilin sy tëndin
veç e veç
dhe njerëzimin
që po flinte
në gjumë të thellë
apo vetëm bënin
sikur flinin
gojëhapur
E në buzën e sipërme të botës
një mizë e trashë
dhjente
PAKËZ RESPEKT
Poezia ime është shtëpi
me dyer e me dritare të hapura
Brenda saj
muza lakuriq
me një qiri të ndezur në duar
ec brenda vargjeve
Prandaj respekt
kur të kaloni atypari
(edhe në ditën kur s’do të jemi më)
se mes vargjeve
përpiqemi t’i rrimë jetës
a vdekjes
si kalit të egër
mbi shpinë
DUKE E ZGJUAR DIELLIN
Që të dy po mplakemi
dhe e vetmja gjë që kemi
janë kujtimet
E kaluam jetën me hapa të mëdhenj
udhëtuam nëpër errësirë
kemi qenë të dobishëm
veç për ata që iu kanë frikësuar natës
Tash hape krahun të lutem
dua të bie
ta mbështes kokën në kraharorin tënd
të pushoj pak nga bota
jam hiri që refuzon të harrojë
se një herë ishte zjarr
se ishte dritë
se akoma është gjallë
Në mëngjes
më duhet të ngrihem
të t’i puthë buzët
se dikush duhet ta zgjojë
diellin nga gjumi
Edhe të vdekurit për së gjalli
shkojnë në qiell
mendoje një dëshirë e dashur
fik yjet me një frymë
dhe zbrit
kjo natë është tepër e gjatë pa ty
jam pakëz i lodhur
kam nevojë të fle
qoftë edhe në këmbë
puthjen që e ke ndërmend të ma japësh
ma jep para se të më zërë gjumi
i vdekjes
TA JAP DORËN
Ai që flet për ditën e nesërme
vdes gjithmonë sot
Më lejo te lutem
ta jap dorën
dhe pa fjalë
të provojmë ta hapim një shteg
qoftë edhe me grushte
përndryshe
të ngujuar
si spektatorë
pa arritur të bëjmë dashuri
KUR JEMI TË ZGJUAR
Bota bëhet e vogël
tkurret
kur jemi zgjuar që të dy
Nëse mu tani nisemi
drejt njëri-tjetrit
do të arrijmë të takohemi
në pranverën e ardhshme
DASHURITË
Si t’i fshijë të gjitha dashuritë
dhe të dashurohem edhe një herë
vetëm edhe një herë të vetme
për herë të parë
Oh Zot
çfarë jete qenka kjo
PEIZAZHI YNË
Duhet ta krijoj një peizazh
ku do të hynim e dilnim
vetëm unë e ti
lumë
zogj
bjeshkë
pranë një qyteti
dhe do ta bënim ditë tregu
të premten
Unë do të shisja
puthje
ose do t’i ndërroja
me puthjet tua
me ndonjë buzëqeshje
Mund t’i shisnim njëri-tjetrit
lule të egra
pemë të buta
këngë të zogjve
Të gjitha ato që i kemi parë
i kemi ndje
veç e veç
SIKUR TË MOS NDËRHYNTE NATA
Unë do të preferoja ta kaloja tërë jetën
ta zëmë
në këmbë
ulur në karrige
a i shtrirë në shtrat
me një gotë verë
raki a birrë në dorë
si përmendore
duke e shikuar një grua në sy
Po ashtu do të mundja tërë jetën
të vallëzoja
nën ritmin e të rrahurave
të zemrës së saj
sikur mos të ndërhynte mes nesh
nata
Nuk do të ndalem
derisa ta zgjoj diellin
përtej Atlantikut
e ai të të zgjojë ty
me një puthje
Pastaj unë do ta përshkruaj
në një poezi
se si kur ti ngrihesh në këmbë
dielli nis të lëvizë
të vijë tek unë
DITA E RRETHUAR ME TELA ME GJEMBA
Më dhemb
që nuk mund të ta shpjegoj
se ende jetoj në atë ditë
kur jemi takuar për herë të parë
dhe e kam rrethuar
me tela me gjemba
që ta mbroj nga netët
nga ditët e tjera të sëmura
E tërë bota është e sëmurë keq
ndërsa dita i ngjan
një kafke deleje
që disa stinë rri
mbi gurë
Kështu që e dashur
mos shko
aty ku nuk do të mund të të sheh
zemra ime
mos u fsheh nga ajo
se është lodhur duke vdekur
pa të parë
Tërë jetën u përpoqa
ta ndërtoj
një botë për vete
dhe tash kur e përfundova
më lanë këmbët
nuk mund ta bëj
as edhe një hap para
Përballë meje
një sorrë e zezë
bart aq shumë fije kashte
sa që kam përshtypjen
se është duke ndërtuar
fole mitralozi
Muzë
mos ke frikë
po vrapoj kah ti
pa këmbë
Mbase do të vonohem
por gjithsesi do të vij
SA KEQ QË U ZGJOVA
Jam nga ata
që është dashuruar
në shikim të parë
në gruan që e kishte
buzëqeshjen e fëmijës
Sa keq që u zgjova nga gjumi
në një ditë
që nuk e meritonte
të zgjohej
asnjë njeri
a kafshë
e dashuruar
Ajo tokë
që e ruan një lis
që më pret
për arkivolin tim
(mos më varrosni
me arkivol kinez
aman)
e ka fytyrën
e prindërve të mi
Ai qiell e ka ngjyrën
e syve të së dashurës sime
kur shikohet
nëpërmes
gjethit të njomë
të hardhisë së rrushit
Nga ajo që e shihte që i vinte përpara
ecte me sy të mbyllur
Nuk e kishte vështirë
rruga ishte e rrafshët
dhe kali i vdekjes e njihte rrugën
Kur e pa vdekjen për herë të parë
iu fshi e tërë jeta e mëparshme
E tash
në qiell
herë pas here
copëza të jetës mbi tokë
e fytyra e saj e buzëqeshur
i kthehen si ëndrra
të parajsës së humbur
E dashur
jam pakëz
vetëm pakëz i lodhur
nëse nuk do të jem më
kur të botohet ky libër
amanet
le të më varrosin me këpucë
të mbathura
apo le t’m’i lënë pranë kresë
a pranë këmbëve
se s’jam i marrë
ta bëj as edhe një hap
në të panjohurën
pa to
Atëherë
kur ta kesh librin në duar
zbërthe pullat e këmishës
dhe më afro mes gjinjve
dua të t’i dëgjoj të rrahurat e zemrës
tek më thonë
tash rrahim
që ta mbajmë të gjallë
këtë plakë
që të mund të të sjell
mbi varr
ndonjë degë të njomë bliri
Ti e di
se bliri i ka gjethet në formë zemre
apo jo
Nuk është koha për modesti
NË TOKË TË HUAJ
E kapërceve hijen tënde
dhe tani
asnjë qen nuk leh më në ty
asnjë zog nuk cicëron
kur të sheh
asnjë grua s’të puth
U linde
për të kënduar i humbur
në një tokë të huaj
Pse t’u kanë shtuar
këto rrudha në fytyrë
a thua
kaq gjatë paskam munguar
Tash që do të çmallesh
buzëqesh
merre zemrën time
dhe fshij rrudhat e mallit me të
Pse e gjithë kjo heshtje
ne përnjëmend kemi vdekur
së jashtmi
por përbrenda jemi
më gjallë se kurrë
Ma blej një akullore
ose një çamçakëz
nëse do të ta lexoj një poezi
që e kam shkruar për ty
Buzëqesh
nëse e ke më lehtë
ose unë po e vë buzën në gaz i pari
e ti ma kthe
Nëse gjendesh në fund të gropës
në udhëkryq të jetës
apo i mbështetur për muri
në rrugën qorre të jetës
a në autostradë të saj
e Zoti të flet përmes yjeve
reve
qenit
kalit
lisit a lules
dëgjoje
Nëse Zoti të flet
përmes syve të bukur
të një gruaje
aq më mirë
dashuroje
Një poet
në një cep të botës
natën
derisa po vdes
shkruan poezi
për muzgjet e mrrolura
Bie në gjumë
në zbrazëti
Në të njëjtën kohë
një grua
në skajin tjetër të planetit
me buzë të kafshuar
në moshën më të mirë
me kafen e mëngjesit
i shijon ato poezi
duke jetuar
mëngjeset e buzëqeshura
Ngrihet
në zbrazëti
BUZË VARRIT
Buzë një varri
arnon ëndrra të shqyera
kujtime të dëmtuara
Del në gjah
muajve që u mungojnë ditët
i zë dhe i kthen
i lidh që të mos ikin më
nga kalendarët e vjetër
që nuk i hyjnë më askujt në punë
I mbërthyer brenda një pranvere
me një tufë lulesh në dorë
e pret zanën
të kthehet
në varrin që e mban të hapur
të bëjnë dashuri
BËNTË FTOHTË NË JETËN E TIJ
Bënte ftohtë
shumë ftohtë në jetën e tij
derisa e takoi një grua
me një gazetë të vjetër
nën sqetull
që ia fali gazetën
(pasi e hoqi faqen për kulturë)
derisa po e shikonte në sy
Së pari i ngrohu duart
në zjarrin e dashurisë
se mërdhinte buzë çmendjes
pastaj e nxori zemrën
(m’u duk nga xhepi i këmishës)
dhe ia fali
Ajo shkoi në shtëpi
se e prisnin obligimet
ky shkoi te pëllumbat e egër
dhe e zuri gjumi
të mbështjellë me gazetë
(pa faqen për kulturë)
dhe një buzëqeshje në fytyrë
që kurrë më nuk iu hoq në jetë
