Poezi: Jeff Weddle

MANIFESTI

Për kë të shkruajmë, nëse jo për njerëz?

Profesorët, predikuesit dhe shefat

nuk na duan dhe nuk kanë nevojë për ne.

Ata janë të mbushur me dogmat e shekujve.

Çfarë leverdie do të kishin prej poezie?

Pyetni profesorët dhe ata do të thonë

e dinë se çka është poezia, dhe çka nuk është

dhe kujt i lejohet ta shkruajë. Në pidh të s’amës

le të shkojnë.

Pyetni predikuesit dhe ata do të thonë

vargu i urryer i dymijë viteve të kaluara

është i mjaftueshëm për të na mbajtur të gjithëve të ngopur,

duke dhjetuar, të frikësuar dhe nën kontroll. Në pidh

të s’amës le të shkojnë.

Pyetni shefat edhe ata do të thonë

se nuk marrin vesh gjë nga poezia  

dhe duan që asgjë të mos ndryshojë

as për ta dhe as për punëtorët e tyre.

Trutrumcakëve u pëlqejnë trutrumcakët dhe,

bile edhe më shumë, turrja pas parasë. Në pidh

të s’amës le të shkojnë.

Por punëtorët, disa prej tyre,

kanë nevojë për atë që ne ofrojmë,

bile edhe nëse e kuptojnë poezinë.

E njëjta gjë vlen për të varfërit,

të harruarit, të dëbuarit.

Është e vërtetë për të rinjtë ende të paregjur

me rutinë dhe rrena.

Është e vërtetë për shpirtin e lirë,

kërkuesit, të trishtuarit, të vetmuarit, të zgjuarit,

të çuditshmit, tinëzakët në errësirë,

të harlisurit, paranojakët, maniakët seksual,

narkomanët, pijanecët, të çmendurit

dhe të hareshmit.

Është e vërtetë për planetin tonë të pushtuar,

duke u vrarë minutë pas minute

nga përsëritja e pamend e së djeshmes.

Njerëzit kanë nevojë për poezi

bile edhe nëse nuk e kuptojnë fort mirë.

I rrini në besë poezisë, vëllezër dhe motra.

Shkruani ëndrra dhe vizione të reja.

Ky është melhemi që ne sjellim.

Kjo është ajo që mban dritën e botës.

VRITMË NËSE KE KOQE

Unë nuk u besoj librave që i kam lexuar

as flamujve të vendit tim

as flamujve të shtetit tim

dhe po qe se qyteti im ka një flamur

as atij nuk i zë besë.

Jam mosbesues ndaj zogjve të caktuar

dhe shumë fëmijëve.

Vashat më trembnin kur isha i ri

dhe më në fund e kam kuptuar

se nuk kisha faj.

Unë nuk u besoj këngëve tua patriotike

bile as slloganeve tua finoke.

Vritmë nëse ta merr mendja.

Nuk besoj se ke koqe.

Ngandonjëherë besoj në filma,

nëse janë përnjëmend filma të mirë

mbi krimet serioze dhe femrat fatale,

ose, edhe më mirë, Porky Pig.

Kryesisht shikoj në horizont

dhe pyes veten pse shikimi i një gjëje të tillë

mund të ketë rëndësi.

Dhe po kërkoj kafe në kuzhinë

dhe shikoj orën time për justifikime

dhe i rrëmbej librat me grusht

dhe aty-këtu e lexoj nga ndonjë rresht

dhe pastaj ndaloj dhe përpiqem të fle.

Unë besoj në ëndrrat e mia më të thella,

në ato që vijnë rrallë.

Po kërkoj rrugëdalje nga këtu,

dëshira ime më e rëndësishme që kam pasur ndonjëherë,

ama nuk besoj se do të realizohet ndonjëherë.

Përktheu: Fadil Bajraj