Poezi

Bob Dylan

BALADA E DONALD WHITE

(Historia e trishtë e një vrasësi)

Emri im është Donald White siç e shihni,

para jush po qëndroj,

i dënuar për vrasje, dhe së shpejti

koka ime në duar të xhelatit do të jetë.

Kur të kem dhënë shpirt

atje lart hëna butësisht do të ndriçojë,

këto janë fjalët e fundit

që do t’i dëgjoni nga goja ime.

Nga shtëpia ime në Kansas

u largova kur qeshë fare riosh

për të zbarkuar në veriperëndim,

në Seatël të Uashingtonit.

Bëra gjithë ato milje udhë

por kurrë s’gjeta një mik për të qenë,

megjithëse shumë njerëz takova

ata në shoqërinë e tyre s’më pranuan.

Sikur të mund të arsimohesha

në fillimet e mia,

tani do të isha doktor i njohur

apo mjeshtër i ndonjë arti.

Por ç’e do që duart i përdora

për vjedhje në rininë time,

s’kalojë shumë, ata në birucë më mbyllën.

Ja, kështu filloi jeta ime…

Oh, mes atyre të burgosurve

gjeta njerëz të sojit tim,

aty prapa hekurave

mendja ime sikur gjeti paqen…

Në këtë botë të madhe

rreziku është aq afër kudo,

në këtë botë ku secili çapitet për liri

për mua rreziku më i madh qe në shoqëri.

U kërkova atyre në Institucion

të më dërgojnë

por më thanë se ai ishte mbushur i tëri,

mua s’mund t’më gjendej një vend…

U ula në gjunjë, iu përgjërova:

“Oh, ju lutem më nxirrni që këtej”,

por ata s’donin ta dëgjonin lutjen time

dhe asgjë që unë thosha.

Ndodhi në prag të Krishtlindjeve,

qe një mbrëmje e vitit ‘59

kur vrava një njeri,

nuk u përpoqa ta fsheh këtë.

Juria më shpalli fajtor

s’kam si t’i ikë këtij dënimi,

dhe sado që të protestoj

a mundem gjë të ndryshoj?

Ndihem mirë që s’i kam prindërit

për të më parë si jam katandisur

dhe për të derdhur lot për mua,

s’do e dinë ç’vdekje e tmerrshme më pret.

Jam i lumtur që as miq s’kam pasur

që tani të turpërohem para tyre,

ata s’do ta shohin kurrë kokën time

teksa në duart e xhelatit përfundon.

Lamtumirë o pyje veriore

brodha aq shumë nëpër ju,

lamtumirë mejhane të mbushura

që shtëpia e streha ime keni qenë.

Lamtumirë dhe ju o njerëz

që sado pak ndjeni dhimbje për mua,

disa nga ju edhe do të ndiheni mirë

kur të më shihni të varur atje lart.

Kam sall një pyetje para se shpirt të jap,

djemtë e tjerë që rrugën time do ta ndjekin

a do t’i konsideroni vërtet armiq

apo viktima të shoqërisë suaj?

(1962)

Shqipëroi: Bujar Meholli