P O E Z I

Neviana SHEHI

BANORI I HESHTJES

Shkoi dhe një ditë

pa asnjë blerës

dhe bukinistit plak

i mbetën sytë nga rruga

Kufoma shkrimtarësh

dhe poetësh të mëdhenj

shtrirë mbi pluhur rënkojnë

Djegëse kjo vapë

përzhitëse vetmia

dhe hapat e njerëzve pa trajtë

Askush s’i kthen sytë

nga librat

përveç vendosjes

së një buzëqeshje ironike

mbi cepin e majtë të buzëve

Më pas zgavra e errët e smogut

dhe ngërdheshjeve të tyre

bën të veten

Koha e leximit ka kohë që ka vdekur

ose më mirë s’ka pasur kohë asnjëherë

librat shfletojnë vetveten

Poetët shfryjnë nga vapa

dhe nxjerrin revolverët

të vrasin vetveten

s’ia vlen të jenë banorë

të këtij qyteti pa lexues

Në orën tre

fiks në orën tre

të së martës së çdo jave

i vetmi njeri që ndalet

para tyre është një burrë

i thinjur

banor i heshtjes patjetër

Ai s’di të flasë

as të pyesë për çmimet

nxjerr kartëmonedhën nga portofoli bosh

dhe blen dy -tre libra

diçka bisedon ngadalë me to

dhe pasi i vendos pranë zemrës

niset i qetë

Smogu s’ka forcë ta thithë kurrë atë njeri

ai është vetë libri

FLUTURA

Mos kërko të vij me ty

më tha zëri i fluturës fytyrë zbehtë

Unë jam një flutur fytyrë delikate

dhe kurrë s’kam lëvizur

nga viset e mia të fluturimit

jam pjesë e zinxhirit ushqimor

dhe në momentin që dal nga larva

shoh në ëndërr gojë të hapura zogjsh të uritur

Do më pëlqente të vdisja në mesnatë

para orës dymbëdhjetë dhe jo në mesdite

kur të gjithë bëjnë gjumin e përzishëm të mesditës

Ajo fliste me një nxitim të tillë

sikur të donte të shkarkohej

një orë e më parë nga vetja

dhe kjo bënte që të humbisja ekuilibrin

Ka momente që frika e tjetrit

rikrijon veten te bashkëbiseduesi i tij

shpesh me një energji të shumëfishuar

Unë që e kam lexuar

baladën e frikës nga Libri i Shenjtë

e di se ç’do të thotë kjo gjë

LIBRA UJORË

Dallga e detit dhe dallga e gurit

matin lartësitë e njëra tjetrës

pastaj hapin dyert e detit

me bubullima të rënda

Në brigje ka ende zjarre grekësh të lashtë

dhe anije të drunjta

libra ujorë përplot histori

dhe flokë nimfash të mbytura

Ndonjëherë nga një nimfë e tillë

del prej thellësive të vdekjes së saj

që ta vizatojë mëngjesin me flokët e gjata

Të tjerat grinden me turistët e zhurmshëm

që zbresin valë – valë

nga linjat e largëta të Pireut

dhe jo më kot ky është një vend

ku historitë kanë shtretërit e tyre

dhe s’duhen shqetësuar për asnjë shkak

Në kohë stuhish të ashpra

kam parë trupa luftëtarësh të vdekur

që mbajnë njeri tjetrin për krahësh

dhe shkojnë për t’u falur

para statujës së Posedonit

Në shënimet e lashta

thuhet se një rit i tillë ua bën atyre

më të lehta dhimbjet

por mund të jetë edhe një çast reflektues

për kujtesën e harruar

të martirëve të thellësive

Sidoqoftë

çdo ditë dallga e detit dhe dallga e gurit

ndeshen fort me njëra tjetrën

për të krijuar një mit

PARTITURË

Përpara se të vije ti

unë isha si notat e një partiturë

shpërndarë mbi kapakun e një pianoje

Edhe përroi që rridhte

pranë shtëpisë sime

s’ishte gjë tjetër përveç

se një masë anonime uji

në një kërkim të pamundur të detit

Netëve flija pak ose aspak

duke ndjekur zhvendosjet e ajrit

nga krahët e zogjve

dhe duke shfletuar

arkivat e natës

Ishte i shqetësuar edhe ajri im

dhe merrja rëndë frymë

Përpara se të vije

format e buzëqeshjeve të mia

kishin shkuar me leje të zakonshme

në një manastir për t’i shpëtuar

magjive të zeza

Ti erdhe përpara se të mbaronte mesha

bëre një reverancë para meshtarit

dhe më rrëmbeve për dore

duke më bërë pjesë të çastit

Tashmë notat e shpërndara të partiturës

janë bërë simfoni dhe mbi pianon e bukur

pulit sytë e bukur një vogëlushe flokëzeze

Sot ndoshta do të jetë kohë e mirë…

(Marrë nga libri EDHE PERËNDITË PUSHOJNË TË SHTUNËN, botoi Armagedoni, Prishtinë, 2023)