Inida Brahimi
LULE
Ti në stacion për çdo ditë
Pret e zbret
Andej -këndej i hedh sytë
Asnjëherë drejt!
Në një vagon që të mbyt
Shkëputur prej realitetit
Ti gjithë veten e degdis
Jashtë trenit
Diku n’aromë aq të njohur
Me grushte malli zë qafon
Një njeri me sy të njomur
Një zemër që të mungon
Dikë që veten ka mohuar
Vetëm për pesë gishtërinj
Ti ia merr duart
Dhe shpirtin tënd në shpirt ia shkrin
Diçka që dot nuk zëvendësohet
Se sytë e saj plot ujë e diell
Ti do a s’do prapë e kërkove
Jashtë botës që aq shumë zien
Aty nëpër një bar jeshil
Ku tharë e mbirë në tokën djerrë
Ajo bën të qeshë një dimër
Ajo në zemër ngroh sa herë…
Një lule të pakëputur
Në një “më fal”, në një “më prit”
Ku ti prapë duke iu lutur
E quan “shpirt”
Ti pret e zbret nëpër stacion
Por pa e ditur
Se për ty ajo jeton
Një lule e bukur
E saj aromë…
Aq e padukur