Lindita Ahmeti

KULLA

im atë del nga shtëpia

pa vënë re kulmin që mungon

futet në hapësirën e pafundme shkretinore

i mbështjellë me gjysmëterrin ngjyrë vjollce

dhe me të ftohtin e thatë

del të sodisë

t’i venerojë pikat e shtigjeve

që shpijnë në tri qytetet e pikëlluara

e vë dorën im atë mbi vetulla

asgjë e veçantë

vetëm kulla

e lartë e lartë

po kulla është diç tjetër

asaj vetë ia ka vënë themelet

fshati s’e çmon veprën e bashkëfshatarit

prandaj askush s’e heton

im atë ia kthen shpinën kullës

pastaj ulet në rërë

duke i fërkuar duart prej së ftohti

kulla

sërish kulla para tij

kulla në pafundësinë ngjyrë vjollce

noton në vetmi

ngado që kthehet im atë

kulla para tij

ai shkon me bohçen e dhembjes mbi kokë

kulla i bën roje lartësisë dhe bardhësisë

dhe duket larg larg

midis gjysmëterrit

me veshën e saj prej fildishi

me stolitë prej vargjeve të ndritshme

me këngën time të këputur

me frymën e ngrohtë të erosit

pastaj brof në këmbë im atë

era e ftohtë bën muzikë

kurse grimcat e rërës lozin vallen e vetmisë

nga dritaret e shumta të kullës rrumbullake

fluturojnë flutura të bardha

u nis im atë

ylli i dritës lart

kjo kullë poshtë

ai i ka koordinatat e mëngjesit