Mirela Papuçiu

ÇFARË DO TË THOTË TË KUPTOSH PAK MË SHUMË

Të marrësh ngjyrën e ujit, formën

e pëllëmbëve ku bie lëngu i shtrydhur prej syve

aromën e asgjësë e të mos zbrazesh.

Mos të të dhembë masa e ajrit që shtrëngon grushtave

Të pranosh erën, ta dish mirë se

para se t’ia ndjesh fshikullimën

do dëgjosh ah-un e gjetheve të kapura fort pas degëve

lëngatën e paparashikuar të së gjelbrës

Të mund t’i mbash sytë ndezur

me atë pluhur yjesh që mbeti se nuk përkiste kund

përveç aty ku lindi

Ta mbash të ngrohtë mbi tokën që ftohet pak nga pak

prej rrezatimit të zbehtë të një hëne çerekëshe

mishin e ç’ka poshtë tij

Pa pezmatim, fundxhepash

duart e tua si gojë memece të rrëfejnë një histori

Ta duash këtë lule nën ngricë

por jo nga delikatesa

Ta shohësh si i merret fryma nga lagështia

dhe të mos nëmësh motin

RRUGËVE ME KALIMTARË TË RRALLË

Qyteti është zgjuar pa lajme të reja

Rrugët me kalimtarë të rrallë

Kanë marrë një zverdhje në ndryshk

Dhe tavolinat me njerëz në kafene

Duken të dala nga një film bardhë e zi

Veshur me ngjyrat e tokës, ndërkallur

Përdhunshëm në këtë pikturë të stisur

Eci e një buzëqeshje dallgësh të fashitura

Më ngjitet deri në vetëdije

Përkrah një imazh që s’më lëshoi kurrë

Pulsi i ditës i ka rrahjet e mpakura, si hapat e mi

Rrugëve që dikur m’ u dukën aq të paana

Mbjellë rishtas pemët s’ janë ende gati për fole

E trumbat e zogjve rrahin krahët pa prà

Si një thirrje a, ndoshta, përgjërim për pak,

për sadopak, mirëkuptim

DÉJÀ VU

Yll deti me lëkurë të rreshkur në breg

Gjakderdhje nuk u pa dhe pse betejë

Sytë ikur të paqtë matanë

Shqisat s’ ti lodh më asnjë dritë

Tanatosi luleve të mollës varur

Ta rrëfeu që të vogël këtë histori

Kaq kufoma përcjellë pa rituale

Midis tyre për bé asnjë njeri

Ca të tjera nëpër duar mbajtur gjatë

Midis tyre për bé asnjë njeri

I përkunde trishtueshëm u dhe frymë

Midis tyre për bé asnjë njeri

Gaia të fali diell disa herë

Nuk luaje me të ti vetëm digjeshe

E një mëngjes a mesditë s’mund ta ndaj

Luginës së paanë shëtisje si mbi re

I njëjti tëhuajësim i njëjti

E po ashtu asnjë padituri e re

TË MBYSIN ME DASHURI

Të vënë thonjtë në fyt

dhe të mbysin ngadalë

Frymën në tjetër rrugë mësosh ta kalosh

e cijatjen tënde të çuditur e presin

( ja që vaj u bëke dhe kur këndon)

Qen që tund bishtin me gëzim je

sa herë të afrohen

Pa e pritur kurrë shqelmin e jetës

dhe pse ajo e përsërit për kujtesë gjithmonë

Po ti ke në sy kërthirin tënd, ferishten

që do bëhej pyll e mbase është bërë

As ia kanë idenë fëmijët

se si t’i vënë thonjtë

e të mbysin me dashuri

GJITHMONË E KAM DITUR

E kam ditur gjithmonë se asgjë s’është imja

e kështu me duar të kujdesshme kam prekur 

dhuratat që më erdhën sqepzogjsh

e i mbështolla me mall ende pa ikur

Se gjithmonë, gjithmonë e kam ditur

veç albumet e mia janë plot

E kam ditur gjithmonë se fëmijët

janë dritë që shkulmon prej barkut të tokës

nga mbinë si kallëza gruri kokërrmirë

dhe se bukë do të bëhen në një magje tjetër

Se gjithmonë, gjithmonë e kam ditur

jo çdo natë hëna mbi ara breron

E kam ditur gjithmonë se dashuria

është kalldrëmi që merret më këmbë

për të mbërritur krejt i vetëm tek vetja

nxjerrë prej brinjsh me thonj e me dhëmbë

Se gjithmonë, gjithmonë e kam ditur

u pagëzova të frymoj si udhëtim

E kam ditur, gjithmonë e kam ditur

me fjalë ikjesh shkruhet çdo ardhje

ndaj u bëhem karbon blatimeve të jetës

Tani e di mirë, kaq mirë, se plotësia fshihet

në gjurmë pritjesh, humbjesh e mungesash

E di mirë se asgjë, asgjë nuk është imja…