SHEKUJT E GËNJESHTRAVE
Charles Bukowski
një i njohur më shkruan nga Parisi
për të më thënë
se ende po
flasin për kohën
që e pata dhjerë punën
në TV
francez
disa vite më parë.
e gjitha më sjell gazin tash
ngase aq pak më kujtohet nga
ajo vaki
megjithatë më ka ndihmuar t’ua shes
disa libra më shumë
atje
disa intelektualëve
për arsye krejtësisht të gabuara.
e njëjta gjë ishte me kritikët
të cilët kujtonin se ishte gjë madhështore
ajo që nuk desha ta vizitoj
Sartrein.
kritikët besonin se po
e
refuzoja
atëherë kur kjo ishte për shkak
se nuk dija çfarë t’i thosha
plakut
për të cilin mendoja se ishte shkrimtar shumë i
mirë.
me sa duket kur gjërat marrin
kahjen e vet
mund të fitoni shumë e më shumë kredi
për t’i përmbushur gjërat e mëdha për të cilat
kurrë as të ka shkuar mendja
dhe së shpejti një shtresë shtesë e mitit
ta rrethon veprën
që nuk është për t’u besuar
ama i besohet
prapëseprapë
dhe ja përse aq shumë
të ashtuquajtuarit gjeni janë vërtet
halabaka
dhe ja përse shumë halabaka janë
të ashtuquajtur kritikë
letrarë.
ALBUMET
rrija në dhomën time të lirë, i ri
krejtësisht jashtë kësaj bote.
zor që haja, sall vera dhe
muzika klasike
më
ushqenin.
jetoja si mizë e mallkuar, ose ndoshta si
mi
i hutuar.
nga i qelepirosja paratë më nuk më
kujtohet.
ama më kujtohet shitorja e pllakave
ku mund t’i këmbeje 3 albume të përdorura për
2.
duke blerë albume herë pas here dhe me këmbimin
e vazhdueshëm
gradualisht i pata dëgjuar gati të gjitha
albumet klasike
në atë shitore.
ama për shkak se isha pa asnjë dysh në xhep shumicën e kohës
shpesh isha i shtrënguar t’i lëshoja 2 albumet
orë
e
ças.
pija dhe dëgjoja
derisa
secila notë dhe frazë muzikore
nga ato albume
nuk u bënë pjesë
imja
përgjithmonë.
tash
dekada më vonë
ngandonjëherë dëgjoj
ndonjërin nga ato albumet e njohura
në radio –
po i njëjti dirigjent, po e njëjta
orkestër –
dhe menjëherë
ia rris
zërin
dhe me dashuri kujtoj
atë kohë
të largët
melankolike.
Përktheu: Fadil Bajraj
