UNË DO TË VIJ Kur të vijë pranvera do të nisem tek Ti se të dua shumë Të kam shpikur me një zjarr të
ENDE GJALLË…! Qiellin tonë në copëza e ndanë Miliona thërrime gjithçka ndërtuam…, Si këto zemra të ndalur nuk kanë Sikur pa ndjenja të ishin
PËRBRI DASHURISË I. Kur je n’zemrën e dashurisë Je n’qelën e fisnikërisë Kur mrekullinë s’e ke përbrenda S’ndizet malli s’vjen as kënga II. Kur
NJË FSHAT MË FANITET SA HERË Një fshat më fanitet sa herë, Një lumë, një pyll, pak shtëpi, Dy rrugë të lidhura kryq, Tri
KLITHMË E HESHTUR Ç’më humbasin fjalët Sa herë shkruaj për Ty Më bëhet Se je vetëm imi Peng më mbetet diçka Ardhja S’është ardhje
FLISTE VDEKJA fliste vdekja krahëve të pulëbardhave horizonteve të atdheut tim që prej kohësh s’ia kam puthur dheun as valët e as qiellin peshkatarët
DETI I vogël, me pantallona të, shkurtra,me këmbë të zbathura e një këmishë humaije, që e qepte vetë gjyshja…Ashtu darkë për darkë dilja në
NJË ËNDËRR HUA A nuk më nis një ëndërr nga të tuat,Se (eh!) më në fund u plaka,Të miat si hiri, pa ngjyra, plot
LETRA DASHURIE Ngjan se koha s’i ka prekur ato zarfe. Shkrimi I bukur, i qartë i mamasë sime Dhe shkrimi i pjerrët, i ngatërruar
MOS E VRIT VETEN AS KËTË NATË Mos e vrit veten as këtë natëTiQë çdo mesnatë e gjen shtëpinëZhytur në errësirë…Ku e zeza dhe